Żeby życie nie bolało - trzeba je szanować.

Żeby do Nas wciąż się śmiało - urazów nie chować.

Trzeba zawsze mieć nadzieję, - że po trudnej chwili,

Szczęście do Nas się uśmiechnie - ludzie będą mili.

Bo jesteśmy na tej Ziemi, chwilkę bardzo krótką, więc starajmy się,

by ona była dla nas barwną nutką. Każdy z nas o czymś marzy,

w głębi duszy szczęścia chce. By się zjawiał nam na twarzy,

uśmiech co radością jest. Choć nie zawsze nam jest dane ,

przeżyć życie tak jak chcemy.

Cieszą nas te małe chwile w których ciepło dostajemy.

 

Usłyszeć w potrzebie głos przyjaźni,
 jest najcudowniejszą rzeczą,
jakiej może zaznać serce.
Nie szukaj wielkiej dumy,
 lecz szukaj prostoty,
bo w zwykłym prostym sercu,
tkwi przyjaźni promyk złoty.

 

 

 

 

 

Wieczór zapukał do Twoich drzwi, w księżyca blasku jasnym.

Na niebie tyle gwiazd już lśni, złocistym swoim blaskiem.

Wieczorną tą aleją gwiazd, marzenia Twe wędrują.

W daleki i nieznany świat, gdzie piękne sny królują.

Księżyc ukradkiem zerka w okno Twe, snów cichych drzwi otwiera.

Wplatając swoją srebrną nić, pomiędzy Twe marzenia...

   

Poszukaj swojej gwiazdy która pośród innych błyszczy.

Otwórz do niej swe ramiona pozwól niech się sen Twój wyśni.

Nie obawiaj się spełnienia marzeń, które w sercu żyją.

Dobre myśli pełne wiary to nie kije ,które biją.

Noc ma w sobie siłę skrytą w niej marzenia ożywają.

I nie tylko o miłości inne także blask swój mają.

 

Bo kiedy człowiek jest zakochany,
 świat jest jaśniejszy.
 Bardziej słoneczny.
Powietrze pachnie bardziej kwiatowo,
 a twoje włosy są bardziej jedwabiste,
 i nagle łapiesz się na tym, że uśmiechasz się do dzieci,
obcych ludzi i par staruszków spacerujących po plaży,
trzymających się za ręce. Uśmiechasz się,
 bo dopuszczono cię do jednej z największych tajemnic życia.
 

 

„Siedzi w niebie siwy anioł, ostry ma scyzoryk. I tak sobie w ciszy struga, struga łódki z kory.

I sam nie pamięta, ile to już lat, wystrugane z kory łódki, puszcza anioł w świat.

W łódce miejsca nie za wiele, ot, dla jednej duszy, co ją z ziemi do anioła, łódka przewieźć musi.

Lecz gdy miłość wielka, trudno rozstać się, w jednej łódce hen do nieba, płyną dusze dwie.

I nam może też już anioł, takie łódki struga. Gdy je puści niech ich droga, do nas będzie długa.

I niech błądzą w chmurach, cieszy każdy dzień, nim z błękitu spłynie ku nam, małej łódki cień.”

~ Andrzej Korycki ~