Wiersz Tuwima 

Słuchaj dzieweczko ! - ona nie słucha. Przesunął więc ręką od piersi do brzucha.
Buch - jak gorąco ! Uff - jak gorąco!
Ty żeś to w nocy ? To ty Jasieńku? Jam ci najdroższa ! Więc wchodź pomaleńku !
I wszedł w nią powoli jak żółw ociężale. Ruszył - dwa razy - wolniutko ospale.
Szarpnęła się trochę. Przyciągnął z mozołem. Nogami się zaparł o krzesło za stołem...
i teraz przyśpieszył i pchnął nieco prędzej i dudni i stuka, łomoce i pędzi.
A dokąd ? A dokąd ? A dokąd ? Na wprost !
(Klęczała wygięta w pozycji   "na most". A On ją w tę szparę, w ten tunel, w ten las
I śpieszy się śpieszy by zdążyć na czas. Aż łóżko turkoce i krzesło też puka.
A Jasiu ją stuka i stuka i stuka .
Tak gładko, tak lekko , tak calem za cal wyjmował i wkładał ten narząd jak stal.
A Ona spocona, zziajana , zdyszana Legła na plecach , uniosła kolana
zdziwiona tym wszystkim co się z nią dzieje pyta się Jaśka, pyta i śmieje :
A skądże to, jakże to, czemu tak gnasz !?
A co to to, co to to, co ty mi pchasz !?
Że wali, że pędzi, że bucha, buch buch !?
Ach jakże , ach jakże, ja lubię ten ruch !
I gna ją i pcha ją i akcję swą toczy i tłoczy ją Jasiu uroczy , tłoczy
Nagle... świst
Nagle... gwizd
Buchnęło - buch ! i stanął już ruch.
Oj gdzie mi zniknąłeś ! Chcę jeszcze Jasieńku ! Próbuję go znaleźć ręką po ciemku.
A on już bez ducha , mały skulony , Śpi nieboraczek choć akt nie skończony.
Więc strzela biedna wokoło oczyma. Dziwi się temu co w ręce trzyma,
i płacze, narzeka na los swój niewieści , i w końcu się sama ze sobą pieści.
A Jasiu ? Znał prawdy nieznane dla ludu . Przeczytał Wisłocką . Chciał teraz cudu.
Sądził, że starczy ta szybkość, ten ruch, technika, pozycja i owo "buch buch",
by żonę rozpalić do ognia białości . A ona pragnęła też innej miłości:
Miłości zawartej w spojrzenia iskierce , Więc Jasiu prócz penisa - miej także i serce