Marta i Hans Miller mieszkali w starym, górniczym grodzie Waldenburg
(Wałbrzych), w dzielnicy Conradsthall (Konradów). Mieli swój mały domek, gdzie latem w ogrodzie pachniały kwiaty. Było to oczko w głowie
pani Marty. Pan Hans pracował w pobliskiej Davidgrubbe(filia dawnej  kopalni Thorez). Pracował przy szybie Titus. Obsługiwał wielkie
wentylatory tłoczące powietrze do kopalni Fuchs(Thorez). Byli bardzo szczęśliwym małżeństwem. Dochowali się pięknej córki, jasnowłosej Gerdy.
W pobliżu, na Bahnhofstrasse(ul.Kolejowa) mieszkali Magda i Kurt
Zimmer. Kurt pracował na pobliskiej stacji kolejowej Weisstein(Biały
Kamień) jako bahnhofsvorsteher(zawiadowca stacji). Państwo Zimmer
mieli dorastającego syna Jorga, urodzonego w jednym dniu i godzinie
z Gerdą. Czy był to przypadek? Oba małżeństwa uzgodniły, że ich
dzieci gdy dorosną,pobiorą się...
...Nadszedł rok 1939. Po zwycięstwach na wszystkich frontach, euforia
nie miała końca. Kurt Zimmer przychodził ze stacji coraz bardziej markotny. Mówił do żony i syna:Kocham Was, ale ta wojna bardzo źle się
skończy dla Niemiec. Hitler to szaleniec!!!
Coraz później również Hans Miller wracał z Davidgrubbe. Niemcy potrzebowały surowców, w tym węgla. Gerda i Jorg coraz częściej nosili
obiad na szyb Titus...
...Nadszedł rok 1945. Wiadomo było że Niemcy hitlerowskie przegrały
wojnę. Przez Weisstein pędziły transporty wojskowe w kierunku Breslau
(Wrocław). Gaulaiter Śląska Karl Hanke 28.08.1944 ogłasza Breslau
twierdzą(Festung Breslau), a dowódca obrony twierdzy gen.Niechoff
żąda dodatkowych oddziałów do obrony miasta. Powołano pod broń młodzież i starców. Utworzono oddziały Volkssturmu. Rozkaz Hitlera brzmiał:
Bronić Festung Breslau do ostatniego żołnierza! Gdy Niemcom zaczął się
palić grunt pod stopami, zaczęto tworzyć Volkssturm także w innych
miastach. Po przeszkoleniu wysyłano ich na front, coraz bardziej
zbliżający się do granic III Rzeszy...
...Marzec 1945 roku był śnieżny i mroźny. Transporty wojskowe wciąż utykały w zaspach. Pewnego marcowego poranka do drzwi Zimmerów zapukał żołnierz i zapytał: Czy jest w domu Jorg? Jest, ale jeszcze śpi!-
odrzekł Kurt Zimmer. Proszę go obudzić, przyniosłem powołanie do wojska.
Jutro rano ma się zameldować w Festung Breslau, na AdolfHitler Platz u
leutnanta Jurgena Bocka-powiedział. Ależ to jeszcze dziecko, ma dopiero
16 lat-powiedział Zimmer. Wyrzeczeń i poświęceń potrzebuje Nasza
Ojczyzna, Wielkie Niemcy-krzyknął żołnierz. I dodał, że w razie odmowy
lub niestawiennictwa cała rodzina zostanie rozstrzelana za opór i
defetyzm! Trzasnąwszy drzwiami, żołnierz wyszedł. Kurt Zimmer z urzędowym papierem w ręce wszedł do kuchni. Przy garnkach krzątała się Magda a Jorg przy stole jadł śniadanie. Kto to był?-zapytała. Kurt w
milczeniu podał jej papier ze swastyką. Po przeczytaniu Magda zemdlała.
Co to jest ojcze?-zapytał Jorg, gdy przywrócili świadomość Magdzie.
Masz i czytaj!-podał mu pomięty papier. Jorg przeczytał i posmutniał.
Idę do Gerdy-powiedział. Szedł ulicą a w oczach czuł kłucie łez. Po
chwili stał przed domkiem Millerów. Drzwi otworzył mu gospodarz. Mam
bardzo smutną wiadomość-rzekł Jorg. Co się stało?-zapytał Miller.
Mam na jutro powołanie do Volkssturmu w Breslau-wyszeptał. Nieeeee!-
krzyknęła Gerda. Co będzie z nami?-zaszlochała. Jeśli nie zginę, wrócę!
Wrócę do Ciebie moja ukochana!-krzyknął młodzieniec. Pada śnieg, wkoło
cisza, więc chodźmy na nasz ostatni spacer. Na następny zapraszam Ciebie
już po wojnie!-powiedział. Szli w śnieżnej bieli opuściwszy głowy.
Dwoje jakże bliskich sobie ludzi. Nim się spostrzegli byli już na peronie stacji Weisstein. Przez padający śnieg zauważyli światła
transportu wojskowego, który mijał semafor wjazdowy od strony Fellhammer(Kuźnice Świdnickie). Ciągnęły go dwa elektrowozy EP236.
Śnieżyca przycichła, więc za lokomotywami widać było kanciaste pudła
czołgów. Jorg przytulił Gerdę do siebie i tak spleceni w śmiertelnym
uścisku zeszli na tor. Maszynista zaczął dawać sygnały i rozpoczął nagłe hamowanie. Jednak takiej masy nie sposób było zatrzymać w miejscu. Widział jak oboje przytuleni znikają pod lokomotywą. Pochowano
ich we wspólnej mogile na małym cmentarzu ewangelickim przy
Vereismeinnichtstrasse(ul.Miłosna). Dwoje kochanków z Conradsthall...

...Lato tego roku było bardzo upalne. Od miesiąca nie spadła kropla deszczu. Na łąkach brakowało trawy do wypasu bydła. Wydano polecenie oszczędzania wody i zakaz mycia samochodów. Rolnicy narzekali na suszę. Ludzie i zwierzęta nie wychodzili z cienia. Ziemia wołała o deszcz.
Aż pewnego dnia...
...Było parne letnie popołudnie. W peronach dworca Wrocław Świebodzki stał pociąg osobowy do Jeleniej Góry. Stacja była jak wymarła, czy to z powodu upału, czy też z powodu zbliżających się burz przed, którymi ostrzegały media. Gdzieś bardzo daleko słychać było już pierwsze grzmoty. Do odjazdu pociągu pozostało kilka godzin. Do pociągu doczepiono elektrowóz EU07-036. Poprzednia obsada zakończyła służbę. Niedługo miała przyjść nowa obsada. Elektrowóz z opuszczonymi pantografami stał zamknięty i zabezpieczony hamulcem ręcznym. Po peronach czasem przeszedł patrol SOK-istów. W granatowych mundurach pot strużkami ciekł po ich ciałach. Na 2 godziny przed odjazdem, z holu dworca dobiegły wesołe głosy.
Po chwili na peron weszło kilka osób. Była to nowa obsada pociągu.
Kierownik pociągu z wielką torbą na ramieniu, dwie młode i ładne konduktorki rewizyjne oraz starszy mężczyzna w kolejarskim mundurze.
Właśnie jego wyróżniały długie wąsy. Był to maszynista elektrowozu, znany wszystkim kolejarzom DOKP Wrocław, gdzie tylko pojawił się EU07-036. Pomocników maszynisty zlikwidowano, ponieważ lokomotywy wyposażono w radiotelefony typu Radmor. W takie same wyposażono karetki pogotowia i radiowozy MO. Po przybyciu do pociągu każdy przystąpił do swych obowiązków. Maszynista otworzył specjalnym kluczem drzwi lokomotywy. Buchnęło rozgrzane powietrze. Jak w piekarniku!
-pomyślał. Przyjął lokomotywę, sprawdził czy wszystko w porządku. Ze swej torby wyjął klucz nastawnika, wsadził i przekręcił na 0. Podniósł pantografy. Ślizg głucho stuknął o sieć trakcyjną. Włączył zasilanie. Niemal natychmiast zaczęła stukać sprężarka, napełniając sprężonym powietrzem zbiorniki główne i pomocnicze lokomotywy i wagonów. Włączył radiotelefon i wywołał dyżurnego ruchu nastawni WSb. Łączność dobra.
Wtedy usłyszał ostrzeżenie o nadciągających nawałnicach od strony Czech. Nie będzie wesoło!-pomyślał, gdy usłyszał jakich szkód dokonała u naszych południowych sąsiadów. Pociąg liczył 10 wagonów klasy 1i2. Jednak różnica wzniesień między Wrocławiem a Jelenią górą była duża. Po dokonaniu szczegółowej próby hamulców, pociąg jako 22019 wyjechał ze stacji. W kabinie maszynisty słychać było klikanie czuwaka SHP oraz przyciszone rozmowy w radiotelefonie. Po minięciu stacji Świebodzice zobaczył ciężkie burzowe chmury z których co chwilę wyskakiwały jasne krechy błyskawic. Mijali kolejne stacje. W skupieniu obserwując szlak dojechali do stacji Sędzisław. Gdy ruszyli pierwsze krople deszczu zabębniły o szyby elektrowozu. Włączył wycieraczki. Po chwili matka natura dała upust swej złości. Rozszalało się piekło. Z nieba woda lała się strumieniami. Pierwsze bryłki lodu uderzyły o szyby. Pociąg zanurzył się w coś, jakby mleko. Wycieraczki nie nadążały ściągać lodu.
Wkoło było ciemno, jakby nagle zapadła noc. Maszynista bardziej poczuł niż zobaczył, że koła zadudniły głucho. Mijali most na rzece Bóbr i dojeżdżali do stacji Marciszów. Sama stacja znalazła się choćby w oku cyklonu. Panował tu spokój a przez chmury przedzierały się nieśmiałe promienie słońca. Dyżurny ruchu peronowy zapytał maszynistę dlaczego mają 10 minut opóźnienia? Zobaczył bryłki lodu spadające z dachu lokomotywy na rozgrzany peron i pokiwał głową. Podał Nakaz Jazdy i pociąg ruszył ku swemu przeznaczeniu.
Przed p.o. Ciechanowice zauważył znów białą ścianę wody i lodu. Pociąg, jak okręt znów zanurzył się w wodzie. Tam, gdzie oba tory szlakowe ułożono w płytkich przekopach, między tokami szyn płynęły wartkie strumienie wody porywając ze sobą piasek, trawę i kamienie. Co chwilę pod kołami zgrzytał rozgniatany piasek. Zgarniacze elektrowozu uderzały w jakieś przeszkody. Maszynista wyczuwał to po szarpnięciach lokomotywy. Szybkość spadła do 10km/godz. To nic że opóźnię pociąg, aby tylko pasażerom się nic nie stało. Jestem za nich odpowiedzialny! Za chwilę koła lokomotywy zadudniły na moście a po chwili drugi raz.
Mijali zakole rzeki Bóbr przed stacją Janowice Wielkie. Deszcz i wiatr trochę zelżały. Jeszcze tylko dwie stacje i koniec mordęgi!-pomyślał ruszając ze stacji. Mieli ponad 30 minut opóźnienia. Będzie przesłuchanie, ale chyba władza wie jakie są warunki atmosferyczne.
Gdy ruszył z przystanku osobowego Trzcińsko, znów zobaczył białą mgłę, ale dziwną jakąś, choćby podświetloną różowo-niebieskim światłem.
A to co takiego?-wykrzyknął! Pociąg ponownie zanurzył się w mgle. Wtedy przednia środkowa szyba została rozbita. Na pulpit sterowniczy sypnęło odłamkami szkła i kulkami lodu wielkości kurzego jaja.
Nagle za plecami maszynista podświadomie wyczuł czyjąś obecność. Obserwując szlak kątem oka spostrzegł dziwne zjawisko. Za nim stała biała przejrzysta postać, cała w różowo-niebieskiej poświacie. Miała zarysy człowieka, lecz przez to widmo widać było przymocowany za nią grzejnik. Ze zdumienia przetarł oczy. A to co takiego?-zawołał.
Odpowiedziało mu echo odbite o metal wnętrza lokomotywy. Wtedy usłyszał dobiegający zza pleców ciepły uspokajający głos:Za chwilę będzie tunel. Zatrzymaj pociąg przed nim, inaczej wszyscy zginiecie. Jestem tu po to, aby Ci pomóc. Zjawa zniknęła. Maszynista wyczuł że elektrowóz zwolnił. Za zakrętem dostrzegł ową zjawę z wyciągniętymi rękami, stojącą między tokami szyn. Przecież go przejadę!-zawołał i chciał sięgnąć do dźwigni hamulca zespolonego, ale jakiś dziwny bezwład ogarnął jego ciało. Pociąg zatrzymał się posłusznie przed zjawą, samoczynnie bez jego udziału. Poczuł, jak włos jeży mu się na głowie. Kilkadziesiąt metrów przed pociągiem była czarna czeluść tunelu. Zerknął wyżej i zauważył, jak z góry nad tunelem odrywają się ogromne głazy i zwały błota. Zdążył opuścić pantografy, gdy największy z głazów upadł na sieć trakcyjną, zerwał ją i potoczył się po zboczu do rzeki potrącając mniejsze kamienie. Sieć upadając wytworzyła łuk elektryczny. Rumosz skalny wraz ze zwałami błota powoli zsuwał się ze zbocza. Pod jego naporem pękł nasyp i wszystko zsunęło się do rzeki. W tym miejscu tor zawisł w powietrzu. Obojętnie co to było, uratowało nam życie!-pomyślał maszynista. Sam próbował nawiązać radiołączność z którąś ze stacji, nawet na kanale alarmowym, lecz bezskutecznie. Co z pasażerami?-zapytał sam siebie. Gdy przestanie, pójdę po pomoc. Otworzył boczne okno w drzwiach, by sprawdzić jak wygląda sąsiedni tor nr.2. Wyglądał na nieuszkodzony. Wtedy usłyszał, jakby w tunelu, głuchy stukot kół.
Z tunelu porykując syreną ukazały się światła elektrowozu ET21...
...Po sąsiednim torze ostrożnie jechała lokomotywa ET21. Ze stacji Jelenia Góra wyprawiono lokomotywę na jazdę próbną jako lok. CE882.
Byli to maszyniści z ZNTK w Lubaniu Śląskim, gdzie wtedy naprawiano lokomotywy elektryczne tej serii. Ta lokomotywa była własnością przewoźnika prywatnego, kolei piaskowych z Jelenia k/Jaworzna. Powoli posuwała się do przodu. Szybkość nie przekraczała 10km/godz. Po wyjeździe z tunelu, na sąsiednim torze zobaczyli stojący pociąg nr. 22019. Elektrowóz EU07-036 miał wybite przednie szyby i szkła reflektorów. Niektóre wagony nie posiadał szyb. Zatrzymali się koło lokomotywy. W bocznym oknie pomocnika dostrzegli postać z długimi wąsami. Wiedzieli kto to. Zerwana sieć trakcyjna leżała między osmalonymi krzakami. Cholera, ale mieli ciężko. Dobrze że nikt nie zginął, przecież w siec trakcyjnej płynie prąd 3000V pomyślał każdy z nich. Elektrowóz nie miał anteny radiotelefonu a całe pudło, wyglądało jak piegowate. Pełno było wgnieceń wraz z odpryskami zielonego lakieru.
Uzgodniono z dyżurnym ruchu stacji Janowice Wielki, że przyśle parowóz, aby ściągnąć pociąg osobowy ze szlaku do stacji. Tydzień czasu trwała naprawa szkód wyrządzonych przez nawałnicę. Poziom rzeki Bóbr podniósł się do stanu alarmowego. Woda zalała pobliskie łąki. Potem wszystko wróciło do normy a rzeka do koryta, gdzie płynie do dzisiaj, malowniczymi zakolami przez prześliczne góry Rudawy Janowickie, które są pasmem Sudetów...
...Było gorące lipcowe popołudnie. Na stacji Wrocław Główny oczekiwałem na pociąg pośpieszny do Bielska-Białej. Usiadłem na peronowej ławce i wyciągnąłem świeżo kupiony album o kolei. Do odjazdu pociągu było ponad godzinę. W pewnej chwili poczułem na sobie czyjś wzrok. Podniosłem głowę i zauważyłem siedzącego na sąsiedniej ławce jegomościa, który przyglądał się badawczo. Z tłumu pasażerów wyróżniał go długi sumiasty wąs. Zaraz przypomniałem sobie lokomotywę EU07-036, gdy na peronie stacji Wałbrzych Miasto podawałem sygnał do odjazdu a mechanik z długim wąsem uśmiechem kwitował-zrozumiałem. Podszedł do mnie i zapytał: Poznajesz mnie?. Oczywiście, że poznaję!-odrzekłem. Po powitaniu co robi na stacji?Przychodzę patrzeć, co wyrabiają młodzi z naszymi maszynami!-powiedział. Patrz!-wskazał ruszający z pociągiem elektrowóz. Spod jego kół sypały się snopy iskier. Kiedyś jak zobaczył coś takiego kontroler trakcji, szło się na szopę czyścić kanały. My starzy bardziej dbaliśmy o nasze lokomotywy i byliśmy bardziej odpowiedzialni!-rzekł, smutno kiwając głową. Do pociągu miałem czas, więc zaprosiłem go na kawę do dworcowej restauracji. Przyjął zaproszenie. Gdy urocza kelnerka przyniosła tzw. kawę(letnią lurę), zaczęliśmy rozmowę. Był już na emeryturze. W dalszym ciągu mieszka z Rodziną we Wrocławiu. Gdy rozmowa nasza zeszła na tematy kolejowe zapytałem wprost, jak można wytłumaczyć ów przypadek, który przydarzył się jemu przed feralnym tunelem koło Jeleniej Góry? Po głębokim zastanowieniu odrzekł: Wiesz, jestem chyba jedynym człowiekiem na świecie, który widział swojego Anioła Stróża! To był nasz kolejowy Anioł Stróż! A może nie wierzysz, że każdy kolejarz ma na służbie swego Anioła Stróża?-zapytał. Wierzę Ci, naprawdę Ci wierzę!-odrzekłem. Podkręcając sarmackiego wąsa, pożegnał się i odszedł.
Gdy jestem we Wrocławiu na dworcu, ciągle rozglądam się po siedzących na ławkach ludziach. Bezskutecznie. Czy jeszcze się kiedyś spotkamy?