Kimkolwiek jesteś, kocham Cię!

Po cichej uliczce
wielkiego miasta szedł sobie drobny staruszek,

Powłócząc nogami w
jesienne popołudnie.

Zeschłe liście
przypominały mu każde przeszłe lato.

Przed sobą miał
długą, samotną noc w oczekiwaniu na kolejny czerwiec.

Aż nagle w stercie
liści w pobliżu sierocińca, mała kartka papieru zwabiła jego wzrok.

Zatrzymał się więc i
podniósł ją trzęsącymi się dłońmi.

Czytając dziecinne
literki, starzec wybuchnął płaczem,

Bo słowa paliły jego
wnętrze niczym piętno.

"Kimkolwiek
jest ten, kto to znalazł, niech wie, że go kocham.

Kimkolwiek jest ten,
kto to znalazł, niech wie, że go potrzebuję.

Nie mam nawet z kim
zamienić słowa,

Więc ten, kto to
znajdzie, niech wie, że go kocham!"

Oczy staruszka
spoczęły na budynku sierocińca i dostrzegły małą dziewczynkę

Z nosem smętnie
przyklejonym do szyby.

I wiedział już, że
wreszcie znalazł przyjaciółkę,

Więc pomachał do
niej i posłał jej jasny uśmiech.

Oboje wiedzieli też,
że spędzą zimę razem, naśmiewając się z deszczu.

Naprawdę spędzili
zimę, śmiejąc się z niepogody,

Rozmawiając przez
płot i obsypując się drobnymi podarkami, które dla siebie zrobili.

Staruszek rzeźbił
dla niej przepiękne zabawki,

Dziewczynka zaś
rysowała mu obrazki, na których piękne panie

Spacerowały w słońcu
i zieleni drzew, i oboje dużo się śmiali.

Lecz dnia pierwszego
czerwca dziewczynka podbiegła do płotu.

By pokazać starcowi
swój nowy rysunek, a jego tam nie było.

Przeczuwała jakoś,
że on już nie wróci,

Pobiegła więc do
pokoju, wzięła kredki i papier i napisała...

"Kimkolwiek
jest ten, kto to znalazł, niech wie, że go kocham.

Kimkolwiek jest ten,
kto to znalazł, niech wie, że go potrzebuję.

Nie mam nawet z kim
zamienić słowa,

Więc ten, kto to
znajdzie, niech wie, że go kocham!"

autor nieznany

   Jeśliby Bóg zapomniał przez chwilę, że
jestem marionetką i podarował mi odrobinę życia, wykorzystałbym ten czas
najlepiej jak potrafię.

    Prawdopodobnie nie powiedziałbym
wszystkiego, o czym myślę, ale na pewno przemyślałbym wszystko, co
powiedziałem.

    Oceniałbym rzeczy nie ze względu na ich
wartość, ale na ich znaczenie.

    Spałbym mało, śniłbym więcej, wiem, że w
każdej minucie z zamkniętymi oczami tracimy 60 sekund światła. Szedłbym, kiedy
inni się zatrzymują, budziłbym się, kiedy inni śpią.

    Gdyby Bóg podarował mi odrobinę życia,
ubrałbym się prosto, rzuciłbym się ku słońcu, odkrywając nie tylko me ciało,
ale moją duszę.

    Przekonywałbym ludzi, jak bardzo są w
błędzie myśląc, że nie warto się zakochać na starość. Nie wiedzą bowiem, że
starzeją się właśnie dlatego, iż unikają miłości!

    Dziecku przyprawiłbym skrzydła, ale
zabrałbym mu je, gdy tylko nauczy się latać samodzielnie.

    Osobom w podeszłym wieku powiedziałbym, że
śmierć nie przychodzi wraz ze starością lecz z zapomnieniem (opuszczeniem).

    Tylu rzeczy nauczyłem się od was, ludzi...
Nauczyłem się, że wszyscy chcą żyć na wierzchołku góry, zapominając, że
prawdziwe szczęście kryje się w samym sposobie wspinania się na górę.

    Nauczyłem się, że kiedy nowo narodzone
dziecko chwyta swoją maleńką dłonią, po raz pierwszy, palec swego ojca, trzyma
się go już zawsze.

    Nauczyłem się, że człowiek ma prawo patrzeć
na drugiego z góry tylko wówczas, kiedy chce mu pomóc, aby się podniósł.

    Jest tyle rzeczy, których mogłem się od was
nauczyć, ale w rzeczywistości na niewiele się one przydadzą, gdyż, kiedy mnie
włożą do trumny, nie będę już żył.

    Mów zawsze, co czujesz, i czyń, co myślisz.

    Gdybym wiedział, że dzisiaj po raz ostatni
zobaczę cię śpiącego, objąłbym cię mocno i modliłbym się do Pana, by pozwolił
mi być twoim aniołem stróżem.

    Gdybym wiedział, że są to ostatnie minuty,
kiedy cię widzę, powiedziałbym "kocham cię", a nie zakładałbym
głupio, że przecież o tym wiesz.

    Zawsze jest jakieś jutro i życie daje nam
możliwość zrobienia dobrego uczynku, ale jeśli się mylę, i dzisiaj jest
wszystkim, co mi pozostaje, chciałbym ci powiedzieć jak bardzo cię kocham i że
nigdy cię nie zapomnę.

    Jutro nie jest zagwarantowane nikomu, ani
młodemu, ani staremu. Być może, że dzisiaj patrzysz po raz ostatni na tych,
których kochasz. Dlatego nie zwlekaj, uczyń to dzisiaj, bo jeśli się okaże, że
nie doczekasz jutra, będziesz żałował dnia, w którym zabrakło ci czasu na jeden
uśmiech, na jeden pocałunek, że byłeś zbyt zajęty, by przekazać im ostatnie
życzenie.

    Bądź zawsze blisko tych, których kochasz,
mów im głośno, jak bardzo ich potrzebujesz, jak ich kochasz i bądź dla nich
dobry, miej czas, aby im powiedzieć "jak mi przykro",
"przepraszam", "proszę", dziękuję" i wszystkie inne
słowa miłości, jakie tylko znasz.

    Nikt cię nie będzie pamiętał za twoje myśli
sekretne. Proś więc Pana o siłę i mądrość, abyś mógł je wyrazić. Okaż swym
przyjaciołom i bliskim, jak bardzo są ci potrzebni.

    Prześlij te słowa komu zechcesz.

    Jeśli nie zrobisz tego dzisiaj, jutro
będzie takie samo jak wczoraj.

    I jeśli tego nie zrobisz nigdy, nic się nie
stanie.

    Teraz jest czas.

    Pozdrawiam i życzę szczęścia!!!