Wspomnienia wplątują się w myśli, a nocami wkradają do snów.

Mogą trafić wszędzie lub gdziekolwiek, podróżują z Tobą, nawet niezaproszone,

nigdy się nie starzeją i nie zwalniają, abyś zdołał zostawić je za sobą

Bywa że dłonie są razem, a myśli i Serca daleko.

Bywa że myśli i Serca razem, a dłonie za górą, za rzeką.

Bywa że wiatr porwie miłość na strzępy i rozniesie po świecie.

Ale bywa i tak,

że pogubione miłości jak liście jesienne zgarnie do siebie i

w jedno miejsce zmiecie.

Wietrze - bądź przyjacielem miłości i gdy tak wiejesz i

wiejesz przeganiaj bóle i złości,

ale pozostaw nadzieje..

Kiedy sen Ci zamknie oczy, Dniem calutkim ciut zmęczone, Ujrzyj pejzaż przeuroczy, W nim osoby wymarzone. Spędzaj z nimi piękne chwile, Niech fantazja Ci pozwoli, Bo tych chwil może być tyle, Ile możesz chcieć – do woli. A gdy nowy dzień nastanie, Szukaj chwil swoich szczęśliwych, Wyjdź im zawsze na spotkanie, Znajdź przyjaciół – tych prawdziwych.

 

Najpierw nie chcieli uwierzyć
więc mówili do siebie
że ich miłość za wielka
nieobjęta jak liście
za wysokie za bliskie
potem że to nieprawda
przecież tak jest ze wszystkim

lecz Ty co znasz ptaki po kolei
i buki złote
wiesz że jeśli miłość to tak jak wieczność
bez przed i potem

Jan Twardowski

Tuwim, Julian

◦─◦༺ᛃ◇◆◇ᛃ༻◦─◦

List do kobiety
 
Gdybym ja nie był poetą,
A pani nie była kobietą,
To znaczy: gdybym ja umiał
Bez obłąkania i szału
Dań składać pięknemu ciału
I takbym się wyżył, wyszumiał;
Gdybym mógł kochać bez mitu, 
Bez natchnionego zachwytu,
Bez legendarnych przydatków,
Bez wahań, wzlotów, upadków,
Bez mistycznego pomostu,
Który prowadzi po prostu
Do pani (pardon!) pośladków;
Gdybym opuścić mógł z tonu
I nie zaznając katuszy
Dupie nie wmawiałbym duszy;
Gdybym z czułego szaleńca
Stał się buhajem bez ducha;
Miał znacznie mniej z oblubieńca,
A znacznie więcej z świntucha;
Pani zaś - ach! gdyby pani
Zostając przy swoich cudach
(Mówię o biodrach, o udach,
Piersiach i erotomanii,
O pani wprawie miłosnej,
O pani chuci radosnej,
O oczach - błękitnych kwiatkach -
O ustach - świeżych czereśniach - 
O włosach - złocistych pieśniach -
I wzmiankowanych pośladkach),
Gdyby się pani zdobyła
Na jeszcze jedną zaletę:
Gdyby tak pani zabiła
Przewrotną w sobie kobietę,
Tę niebezpieczną panterkę,
Tę chytrą, wieczną heterkę,
To głupie, fałszywe zwierzę,
Co z każdym będzie się tarzać,
Rozkładac, tulić, obnażać,
Za wiersz czy pustą zabawę,
Za parę pończoch czy sławę,
Nawet - z miłości - powiedzmy,
Lecz w jakiś sposób bezecny,
Bo obliczony bezwiednie
W tak zwanej podświadomości
Na efekt cudzej zazdrości
Oraz korzyści powszednie;
O, gdyby pani umiała
Kochając najidealniej
Nie sądzić, że bez jej ciała
I "ekskluzywnej" sypialni
Byłbym stracony, zgubiony,
Chodziłbym błędny, strapiony,
I, że prócz pani na świecie
Na żadnej innej kobiecie
Nie znalazłbym tyle szczęścia
I takiej pełni posięścia,
I takiej upojnie - skwarnej
Rozkoszy (dość popularnej),
I że bez pani spojrzenia
Nie ma już dla mnie natchnienia,
I że bez pani rozkraczeń
W szał wpadnę chorych majaczeń!
Że bez przychylnych jej gestów
Zapadnę w nicość i próżnię,
I odtąd juz nie odróżnię
Chorejów od anapestów;
Gdyby się pani, powtarzam,
Zmieniła nieco w tym względzie,
A ja bym się nie rozmarzał
Przy seksualnym popędzie,
To stałaby się z nas para
Ach, najszczęśliwsza w Warszawie!
Może się pani postara?
Ja także trochę się wprawię.
 
Lecz list się dłuży. A przeto
Kończę. Nadziei mam mało.
Bo cóż by z nas pozostało,
Gdybym ja nie był poetą,
Nie dążył ku "ideałom",
A pani nie była kobietą
tak jednolitą i całą?
 
A zresztą... małoż to bywa
Na świecie różnych wypadków?
Może się jednak zmienimy?
Adieu, Madame. Bądź szczęśliwa,
Kiedy się znów zobaczymy?
P.S.
Ukłony dla pięknych pośladków

 

 

 

"Przyjaźń poznaje się po tym, że nic nie może jej zawieść, a prawdziwą miłość po tym, że nic nie może jej zniszczyć."

Antoine de Saint-Exupéry

 

 

 

 

 

"Każdy ma swojego anioła, nawet tutaj na ziemi, 
pozwól tylko nim być dla Ciebie! Otrzeć Twoje gorzkie łzy,
 pocieszyć w każdym smutku. pomóc,
 nawet kiedy już nie wierzysz, że ktoś do Ciebie wyciągnie rękę.
 Pozwól komuś zapłakać, 
kiedy, wie że może Cię stracić, czasami tak niewiele brakuje, 
by przestać wierzyć. Ale prawdziwa przyjaźń, 
nie zna granic, nawet przez chwilę nie zapomina!"

"Mów do mnie jeszcze"

"...Mów do mnie jeszcze... Za taka rozmową

tęskniłem lata... Każde twoje słowo

słodkie w mem sercu wywołuje dreszcze -

mów do mnie jeszcze...

Mów do mnie jeszcze... Ludzie nas nie słyszą,

słowa twe dziwnie poją i kołyszą,

jak kwiatem, każdem słowem twem się pieszczę -

mów do mnie jeszcze..."

Tetmajer  Kazimierz