SPÓŻNIONE REFLEKSJE

/Jan Brzechwa/

 

Każdy wiek, jak to mówią, ma swe przyjemności.

A więc zdrowych wyrostków nęci piłka nożna,

Dojrzalszych absorbują rozkosze miłości,

Z czasem zaś i nauce poświęcić się można.

 

Każdy wiek, jak to mówią, ma swe przywileje.

Prawda to jest banalna i slogan utarty;

Toteż ja, proszę państwa, odkąd się starzeję,

Mam całkiem nową pasją, mianowicie - karty.

 

Lecz - do licha! - dlaczego tak późno zmądrzałem?

Co dotychczas robiłem? Dużo głupstw, niestety!

Goniłem przez pół wieku za czczym ideałem,

Wabiły mnie podróże, wiersze i kobiety...

 

Karty! Kto je wynalazł, ten jest dla mnie geniusz!

Nie jakiś Archimedes, Newton czy Marconi,

Od kart się nie uwolnisz, gdy ci weszły w rdzeń już,

Za nimi odtąd stale wyobraźnia goni.

 

Teraz, gdym się zestarzał, umysł mam otwarty,

Przejrzałem, zrozumiałem i wiem już niezbicie,

Że przez to, iż tak późno zacząłem grać w karty,

Bezpowrotnie i głupio zmarnowałem życie.

 

LUDZIE Z

/Krzysztof Cezary Buszman/

 

W moim kraju .

Widziałem ludzi z granitu

Jak pustych cokołów schedę

Po tych, co na barkach świtów

Odeszli w dostojność legend.

 

I ludzi widziałem też z puchu

Smutnych jak losu puenta

Że się rozwiali bez słuchu

I słuch o nich też nie pamiętał.

 

W moim kraju .

Widziałem ludzi ze złota

Jak wielkiej radości karnawał

I nie wiem, czy sen mnie omotał

Czy była niezwykła to jawa.

 

I ludzi widziałem też z drewna

Ciosanych nadzieją - jak wiara

Że słowik im jeszcze zaśpiewa

Na dawno odciętych konarach.

 

W moim kraju .

Widziałem też ludzi z piasku

Jak ścieżką znaczyli swój koniec

Co każe z uśmiechem na ustach

Przez czasu przesypać się dłonie.

 

I ludzi widziałem też - smutnych

I słowom się tym - nie wykręcę

Że napotkanych po drodze

Takich - mijałem - najwięcej

- W moim kraju.

 

WIEM, ŻE CZASEM ...

/ Krzysztof Cezary Buszman/

 

Wszechobecnym zwariowaniem Ciebie witam

Życie moje - czarnosinych barw miraże

W plotkach o nas, jakaś prawda jest ukryta -

Niech plotkują, ważne że jesteśmy razem.

 

Życie moje, no bo czyje, jak nie moje?

Nie ulotnij się przedwcześnie z mego tchnienia

Niechaj widzą jak najdłużej nas we dwoje

Daj mi skończyć, co mam jeszcze do skończenia.

 

Daj mi zacząć co mam jaszcze do zaczęcia

Ja nie proszę Cię o jakieś wielkie cuda

I zegarów tak starannie nie nakręcaj

Może jakoś czas oszukać nam się uda?

 

Wiem, że czasem jesteś życie nie do życia

Po swojemu życie mi nie dajesz żyć

Ale przecież znamy siebie nie od dzisiaj

Wiem Ty ze mną, a ja z Tobą pragnę być.

 

Ja przyrzekam, że Cię będę życie chronić

Każdy dzień jest przecież dla nas wspólnym świętem

A gdy przyjdzie z końcem końców na nas koniec

Daj zaśpiewać życie - śmierci tę piosenkę.

 

Niech zazdrosna się poczuje, nie proszona

Niech zapłacze, że tak durną ma robotę

A Ty życie jeszcze raz mnie weź w ramiona

I zapomnieć na śmierć daj, co będzie potem.

 

Wszechobecnym zwariowaniem Ciebie witam

Życie moje - czarnosinych barw miraże

W plotkach o nas, jakaś prawda jest ukryta -

Niech plotkują, ważne że jesteśmy razem.

 

Wiem, że czasem jesteś życie nie do życia

Po swojemu życie mi nie dajesz żyć

Ale przecież znamy siebie nie od dzisiaj

Wiem Ty ze mną, a ja z Tobą pragnę być.