Stary zepsuty człowiek autorstwa Mak’a Filiser’a.

Domy starców gromadzą ogromną ilość seniorów, którzy są niemal anonimowi. Pamięć o nich zanika, ich możliwości maleją, tak jak relacje z rodziną, które z czasem ulegają rozluźnieniu.

Osoby te kiedyś były odwiedzane przez swoje rodziny, a teraz najbliżsi po prostu wykonują telefon do zakładu z pytaniem jak się ma ich staruszek. Na dodatek, personel tych obiektów może być tak zajęty swoimi codziennymi obowiązkami, że nie  jest tak naprawdę w stanie poznać seniorów i nawiązać jakichkolwiek relacji ze swoimi podopiecznymi.

To bardzo smutna sytuacja, która nie powinna mieć miejsca.

"Co na rozstajach opowie kamień?
co szepnie woda przy ujścia rzek?
Co powie wicher, co powie ogień
gdy iskry tańcząc wzlecą do gwiazd?

Choćbym się potknął o stary kamień
choćby mnie wciągnął podwodny wir...
Wicher wychłostał, ogień spopielił,
nigdy nie stanę w drodze do gwiazd...

Bo każda chwila - żywot motyla
żyje przez chwilę i tylko raz...
Więc chodźmy razem ... by krótkie chwile
pomnożyć znowu przez życia dwa..."

Maciej Strzembosz