w bezmiarze westchnień

pragnął spokoju.

Na końcu drogi

ujrzałam kontury

- moje jestestwo,

wielkie misterium

dla samej siebie.

Aż do tej chwili

nic nie widziałam,

że byłam płatkiem róży

bez woni.

Tak przekroczyłam

granicę życia.

Rozdarłam pieczęć

siedmiu tajemnic

i zrozumiałam

to moje jestestwo

zostaniesz na zawsze

jak sen niespełniony

co śni się ciągle.

Myśli są wciąż splątane w Tobie

całymi dniami

i w ciszy nocy.

Może usłyszę Ciebie naprawdę

jutro, niesiony wiatru powiewem

wtulę się w ciepło

mojej nadziei

i tak zastygnę?

Splątał się we mnie

Twój wzrok i uśmiech

- lecz płoszy się szybko

To tylko Ty wyimaginowany

słyszysz jak mówię tylko do Ciebie?

To tylko ja wyimaginowana
 

MAM SWÓJ DOM

BARDZO PIĘKNY

DLA TYCH

KTÓRZY PATRZĄ Z ZEWNĄTRZ

NIKT NIE WIE

ŻE JEST ZBUDOWANY Z KART

tak bardzo się cieszę

Mój ogień zaczyna

świecić ponownie

Łzy płyną

- szczęśliwe teraz.

Usta spękane

nie mogą mówić

tylko się śmieją radości przypływem.

Ręce znów ciepłe

chcą dotknąć Ciebie

Ja cała majestatyczna

w czarnej sukience

kocham tak bardzo

Ja litość

na moje smutki

kocham tak bardzo

Ja chmura dmuchana

wiatru powiewem

kocham tak bardzo

I wreszcie Ty

róże bez kolców

kochaj tak bardzo

- odwieczne źródło tchnienia poety.

Tchnienie

- zamętu droga pełna jaśminu.

Jaśmin

- spełnienie moje w Tobie utkane.

Ty

- potęga życia dana mi wczoraj.

Życie

- uśmiechy bieli i smutek czerni.

Smutek

-

nie pytaj kto tam

to ja

we śnie, w półmroku

widzisz tylko kontury

to ja

nie pytaj o imię

poznasz mnie po drżeniu

po głośnym biciu serca

przychodzę do ciebie

przeźroczysta

jak powiew wiatru,

milcząca.

Codziennie pukam

lecz ty wciąż się pytasz

a ja nie mogę otworzyć ust.

Wierzę, że mnie wpuścisz

pewnego dnia

Poznasz to drżenie

blade kontury

i wiatru powiew

przez okno codziennych spraw.

Stamtąd można dostrzec

skrawek ciemnego nieba

tak jak wtedy...

Czułam samotność.

W miejscu gdzie byłam

sam na sam z nocą

spotkałam Ciebie

czułam jakby wszystko było tak

jak być powinno

gwiazdy, spacer, dotyk dłoni.

I właśnie wtedy

zaświeciło słońce

jak gdyby dla nas.

I pomyślałam

o niezwykłości naszego spojrzenia

pierwszego dotyku

kiedy byłam

sam na sam z nocą

kiedy nie prosiłam o nic.

ktoś ci usłał na drodze

czujesz się już zmęczony

lecz nie możesz zasnąć

w bólu złych myśli.

Wylewasz łzy

a róże nie lubią słonej wody.

Wśród wszystkich rozwiązań

pozostało milczenie,

ślepy uśmiech

nikt nie zobaczy łez.

Chciałbyś zmienić swą drogę

wyrwać kolce różom

które ktoś ci zesłał

i kazał pokochać.

Próbowałeś nie raz

wytłumaczyć tę ścieżkę

tę drogę zaklętą.

I znalazłeś mnie,

zabrałeś ze sobą

tuliłeś tak mocno,

że nie czułeś bólu

pokochałeś tak mocno,

że zostałeś szczęśliwy

mimo cierni i róż.

istnieje dom

wybrany z marzeń

ściągnięty ze snów

pełny płatków rumianku

i złotych liści.

Mówisz - to dla mnie.

Jesteś w tym domu

budzisz się w nocy

i czekasz.

Lecz siedem mórz

nie łatwo pokonać

to trudne.

Czekasz.

A w dłoni chowasz pierścionek

utkany z rumianków

Mówisz - to dla mnie

Czekasz i brak ci nadziei

Dzieli nas siedem mórz

Mówię: „to tylko siedem mórz

pokonasz to"

+ + +

Otwórz drzwi

Właśnie przyszłam

i rozświecę się w tobie

mym promieniem.

Tyle pytań zostało.

Otworzę cię powoli

i rozświecę się w tobie

a ty we mnie

kolorami, których nikt nie widział.

Wystarczy twój pocałunek

by odgadnąć twój promień

wystarczy twoje serce

by go nie odgadywać.

Kiedyś zrozumiem.

Dzisiaj znów jestem sama

jak okazja dla myśli

jak ofiara mych wspomnień

wystarczy twój pocałunek

a rozświecę się w tobie
 

na zewnątrz.

A gdzieś we mnie

słychać krzyki.

Mogłabym się rozerwać

tak powoli

na kawałki,

rozpaść się we wszystkie strony

wielkiej próżni.

Nikt nie wie, że jestem w pułapce,

cała, dobrowolnie.

Nikt nie wie,

że zanurzyłeś mnie

w swym umyśle

i czuję cię w swoim.

Z każdą minutą

staję się bardziej bezsilna

gdy zabierasz moje myśli

gdy dotykasz tak mocno,

tak, że czuję,

że zaraz się rozerwę.

A na zewnątrz jest tak cicho

jesteś tylko ty i ja

jedno.

To nic, że pada deszcz

i zmokniemy.

Spróbujmy dosięgnąć

najwyższego szczytu

i najgłębszej głębi,

niech pada deszcz.

Mów to co chcesz,

nie bój się

nikt nie zbuduje muru różnic.

Spójrz, mam silne dłonie.

To nic

że myśli inne

nawet krople się różnią

a przecież są tak blisko siebie

prawie tak jak ty i ja.

na płatkach róży

spowitej deszczem

skąpanej w burzy

Abyś schowała je

w złotej wieży

byś uwierzyła

gdy nikt nie wierzy

w tę wielką miłość

do zwykłej róży

srebrnej od deszczu,

skąpanej w burzy.

że słońce będzie świeciło

zawsze tak samo

że przyjdzie wiosna

rozkocha serce.

W okruchu wspomnień

zawsze zostaniesz tańcząca z wiatrem

w słońca promieniach.

Zbyt dużo razy

gubiłam po drodze

ten wiatr i słońce.

Wierzę,

że będziesz wciąż

taka sama.