Na siłę nikt nie pokocha i nikt nie nauczy się marzyć.

Spełni się tylko to wszystko, co w życiu nam musi się zdarzyć.

Zrywajmy z krzewów wieczności najsłodsze z tych krótkich chwil grona,

a może uda się spotkać swe szczęście i paść mu w ramiona.

Odnaleźć pośród ugorów przyjaznej, soczystej garść ziemi.

Z uśmiechem witać wschód słońca, zwątpienia ból w wiarę zamienić.

Błękitem otulić ciemność – koszmary niech w nicość odpłyną

- by skutek nie był już karą, a wina tej kary przyczyną...