Wyszywając złotą nitką promienne słońce emanowałaś jasnością wtapiając wzrok w lazur nieba dotykałem marzeń ścieląc zieleń stęsknionym drzewom darowałaś nadzieję chwytając myśli szarego dnia łykałem wiarę czarna chmura zabierając uśmiech zapłakała deszczem więc płynę po morzu wzburzonych uczyć w objęciach tęsknoty...