Bliskość ukochanego

Gdy słońca blask nad morza lśni głębiną,

Myślę o tobie, miły.

Wzywałam cię, gdy księżyc niebem płynął

I zdroje się srebrzyły.

Widzę cię tam, gdzie skraj dalekiej drogi

Szarym zasnuty pyłem,

A nocą gdzieś wędrowiec drży ubogi

Na ścieżynie zawiłej.

Słyszę twój głoś w szumie spienionej fali

Bijącej o wybrzeże

Lub w cichy gaj przychodzę słuchać dali

W zamierającym szmerze.

I wtedy wiem, że jesteś przy mnie, blisko,

Choć oddal cię ukryła -

Przygasa dzień, wnet gwiazdy mi zabłysną

O, gdybym z tobą była!

Do oddalonej

A więc naprawdę już odeszłaś?

Zniknęłaś, piękna, z moich dni?

Twe każde słowo we mnie mieszka,

Wciąż jeszcze w uszach moich brzmi.

I jak wędrowiec wzrok o świcie

Na próżno w przestwór nieba śle,

Skowronka ujrzeć chcąc w błękicie,

Co z dzwonną pieśnią nad nim mknie:

Tak ja lękliwe oczy wznoszę

Na pola, łąki, borów gąszcz

I każdą pieśnią moją proszę:

O, wróć, kochana, czekam wciąż!

Kochająca pisze

Widzieć, jak na mnie patrzysz, i w twe oczy patrzeć,

Na ustach poczuć twoich ust pocałowanie -

Która już tego szczęścia doznała - czyż dla niej

Mogą być teraz inne radości bogatsze?

Z dala od Ciebie, obca dla swoich - kołacze

Jedno wciąż moich myśli pasmo nieprzerwane

I zawsze ta godzina przyjdzie niespodzianie -

ta jedna, i pierś zadrga, i wybuchnę płaczem!

Lecz po chwili wysycha już łza. Szepczą wargi:

Przecież on kocha, przecież nawet w tym momencie

Sięga jego myśl ku mnie, jak moja ku niemu...

O, usłysz szept daleki tej miłosnej skargi!

Ty wiesz: moje największe i jedyne szczęście

To twa przychylność dla mnie. Daj znak sercu! Przemów...