PRZYGODA NA PUSTYNI

 

Pewien człowiek zabłądził na pustyni

i od dwóch dni wędrował wśród nie kończących się,

rozgrzanych słońcem piachów. Był już u kresu sił.

 

Niespodziewanie ujrzał przed sobą sprzedawcę krawatów.

Nie miał on przy sobie nic innego - jedynie mnóstwo krawatów.

I natychmiast próbował sprzedać jeden z nich

człowiekowi umierającemu z pragnienia.

Wyczerpanemu i spragnionemu wędrowcy handlarz wydał się szalony:

 

Czyż ktoś przy zdrowych zmysłach

próbowałby sprzedać krawat człowiekowi łaknącemu jedynie wody?

 

Sprzedawca wzruszył obojętnie ramionami i ruszył w dalszą drogę.

Przed zapadnięciem zmroku znużony wędrowiec,

już z wielkim trudem poruszający zbolałymi nogami, uniósł głowę i osłupiał:

znajdował się przed elegancką restauracją,

obok której stał szereg samochodów!

Budynek był okazały, a dookoła niego rozciągała się pustynia.

 

Z trudem dowlókł się do drzwi restauracji i prawie mdlejąc z pragnienia wyszeptał:

- Litości, wody!

- Przykro mi, proszę pana,

- rzekł ze współczuciem uprzejmy szwajcar

- nie przyjmujemy gości bez krawatów.

 

 

Są osoby przemierzające pustynię swego życia

z ogromnym pragnieniem przyjemnych doznań.

Za głupców uważają tych, którzy chcą ich zapoznań z Ewangelią.

Jest to posłanie zbyt zaskakujące dla ich pustyni!

Lecz kiedy zapragną wejść do "Hotelu Pana", zostanie im powiedziane:

"Przykro mi, tutaj nie można wstąpić bez odnowionego serca".