Na księżycu czarnym wiszę
patrząc w gwiazd gasnących ciszę.
W mroku dumnym i bezgłośnym
ze strzaskaną harfą snów
płynę - szukam jej -
nie odnajdę już.
T. Miciński


Zagubieni wśród gwiazd

Nim stworzył Pan w odnóż Ziemi skłon, to sięgnął w noc,
wszystkie gwiazdy wziął w dłoń.
I siał je przez palce jak złoty piach, lecz zgubił Pan jedną z gwiazd.
Zasępił się Pan, szukał w ciemną noc gwiazdeczki, co ją wiatr pognał w dal i mrok.
Gdy ją znalazł obiecał dbać o nią jak nikt, by nie była sama wśród gwiazd
I człowiek wie, że nie ważne to, czy niebo czyste, czy chmury mkną.
  Dopóki dobry Bóg dba o jego los w każdą z dróg, którą mógłby pójść.

Minęło w życiu wiele nocy i dni, mam zmęczone oczy i coraz mniej sił.
I czasem myślę, że Bóg odszedł gdzieś w dal, zapomniał tego co obiecał nam.
Bo jesteśmy sami wśród gwiazd, małych gwiazd,
wielkich gwiazd, które lśnią co noc.

Bo jesteśmy sami..

wyk. Katarzyna Groniec


Moja gwiazda

Noc, noc, noc, niebo pełne gwiazd,
zmrok się w ciemność nagle zmienia.
Wiem, wiem, wiem, jedna spośród nich
może moje spełnić pragnienia.

Nikt nie dowie się, czego bardzo chcę,
o czym marzę gdzieś na serca dnie.
Chyba tylko ty możesz w oczach mych
znaleźć tę ukrytą prawdę...

Gwiazda w górze lśni,
pierwszym mym życzeniem jesteś ty.
Spadająca gwiazda spełnia sny,
w których główną rolę grasz ty...

Tak, tak, tak - spada jedna z gwiazd,
cicho zsuwa się z wysoka.
Może dziś wreszcie powiem ci,
powiem, jak cię bardzo kocham.

Cały świat niech wie, że ja kocham cię,
że bez ciebie żyć nie umię już.
Popatrz w oczy me, bo gdzieś na ich dnie
znajdziesz tę ukrytą prawdę...

 wyk. Akcent



* * *
Gdy milczysz o gwiazdach,
choć wzrok Twój w nich tonie
i w moich dłoniach
już dotykasz nieba —
szykuję kosz na gwiazdobranie,
takiego anioła mi trzeba...

Gdy jasną modlitwą
wypełniasz się cały
u Boga prosząc
powszedniego chleba —
zapalam światła na Twe przywitanie,
takiego anioła mi trzeba...

Alicja Stefanowicz




Z oddali

Serce twe jest jak noc jasna,
Mogę je widzieć w mroku,
Gdy myślisz o mnie, wszystkie gwiazdy
nieruchomieją wokół.

I jak księżyc złoty twoje ciało
Z oddali nagle
Blaskiem zajaśniało.

Else Lasker-Schuler



***
Dookoła noc się stała,
księżyc się rozgościł,
jeszcze ci nie powiedziałam
wszystkich słów miłości.
Jeszcze z tobą nie zdążyłam
na najdalsze gwiazdy,
jeszcze ci nie wymyśliłam
najpiękniejszej nazwy.

Ale teraz z moich ramion
zrobię ci kołyskę,
niech cię, miły, nie poranią
leśne trawy niskie.
A ty śpij, a ty śpij,
zanurz się w noc ciemną,
a ty śnij, a ty śnij,
śnij, że jesteś ze mną.

Jeszcze cię nie porównałam,
jak porównać trzeba,
jeszcze ci nie przychyliłam
ziemi ani nieba.
Jeszcze z tobą nie obiegłam
wszystkich mórz i jezior,
jeszcze ci nie uwierzyłam,
tak, jak ludzie wierzą.

Agnieszka Osiecka


Cud

Pocałunkiem witasz mnie...
Rano w każdy dzień...
Właśnie wtedy czuję, że...
Że unosisz mnie...
Bo tylko Ty potrafisz tak kolorować oddechem mój cały świat
Dziś moją twarz malujesz paletą Twych barw

Nie może mnie nikt pokochać jak Ty
Bo masz w sobie siłę, która mi..
Maluje mój dzień, pięknem tuli sen...
To nie może skończyć się!

A wieczorem w świetle gwiazd
Czule patrzysz się...
Mimo, ze nie mówisz nic
Ja już wiem, co chcesz...
A potem coś próbuje wciąż
Porozdzielać ze sobą połówki serc
Proszę Cię nie, nie pozwól, by rozpadły się...




Księżyc
(fragment)

... Zawieszony u tej szyby górnej,
tobie świecę w noce niepochmurne,
w listach twoich przekręcam litery,
na twe loki spadam deszczem srebrnym
i sen tobie śni się w noc wrześniową,
żeś trąciła gałązkę deszczową —
i twe oczy, jak dwa lichtarzyki,
w dwie radości świecą, w dwa płomyki.
Potem, świateł różnych szafarz szczodry,
z światłem zbliżam się do twojej kołdry;
świecąc jak latarnia światłem sutym,
kołdrę twą zahaftowuję w nuty,
w gwiazdy, w gwiazdki, w całe Drogi Mleczne,
w chmury, w ptaki, w baszty średniowieczne.
A ty, srebrna, śpisz ze srebrną twarzą,
i jest nocny czas, i sny się marzą.
Gdy odejdę, nie płacz, moja żono —
ja księżycem wrócę pod twe okno.
Kiedy w szybie promień zamigoce,
wiedz: to ja. Twój księżyc. Serce nocy.

Konstanty Ildefons Gałczyński



Noc

Księżyc wysrebrzył niebo — a miejskie podwórze
Ostro na nim wyrzyna czarnych murów brzegi,
Łyskają w cieniu tylko szkłem okien szeregi —
Tam... w puchach toną ludzkich ciał lilie i róże...

Pozorny sen!... na każdym takim ciemnym piętrze
Szał czuwa! korzystając z ciemności i ciszy,
Wije się w spazmach szczęścia, piersią szybko dyszy,
Wziewając szept gorący w ciemne, ciche wnętrze...

W jednym oknie otwartym, przez drewniane kraty,
Akacja, obciążona białymi bukiety,
Wsunęła gałąź w izbę samotną Poety...
On kładł na nią policzek i całował kwiaty!...

To ta noc temu winna!... Gdy zaczną wibrować
W srebrnej masie powietrza: Szał, Miłość, Rozpusta...
Każde żyjące, choćby też najczystsze, usta
W taką noc muszą jeszcze coś w świecie całować

Maria Grossek-Korycka




Gwiazdka

Samotna w niebie
Gwiazdka się pali,
Wabi do siebie
Mój umysł z dali;
Mkną do niej w gości
Sny moje z ziemi,
Bo blask radości
Z wysoka śle mi !
Blask ten widziałem
W żrenic spojrzeniu,
Które kochałem
Wbrew przeznaczeniu;
Dla cierpień były
Najsłodszym lekiem,
A blaskiem lśniły
Równie dalekim.
Sen oczy kleił,
Lecz nie zmrużyłem,
I bez nadziei
Ku nim patrzyłem.

Michał Lermontow


KSIĘŻYC W RYNKU

Kamienie, kamienice,
ściany ciemne, pochyłe.
Księżyc po stromym dachu toczy się, jest nisko.
Zaczekaj. Zaczekajmy chwilę -
jak perła
upadnie w rynku miskę -
miska zabrzęknie.

W płowej nocy,
po kątach nisz głębokich,
po bram futrynach i okien
załamany,
bez mocy,
cień fiołkowy uklęknie.

Gwiazdy żółte, które lipcowy żar ściął,
lecą - kurzawą - lecą,
firmament w złote smugi marszczą,
za Trybunałem
na ślepych szybach świecą
cichym wystrzałem.

Noc letnia czeka cierpliwie,
czy księżyc spłynie, zabrzęknie,
czy zejdzie ulicą Grodzką w dół.
On się srebrliwie rozpływa
w rosie porannej, w zapachu ziół.

Jak pięknie!


***

Ty silna noc. Do ciebie nie dosięga
ni  płomień ust, ni chmur przejrzystych cień.
Słyszę twój głos po ciemnych snów okręgach
i świecisz tak, jakby nadchodził dzień.

Ty jesteś noc. W miłości leżąc z tobą
odgadłem los i bojów przyszłych zło.
Ominie plebs, a sława przejdzie obok
i pryśnie muzyka jak butem tknięte szkło.

Wrogowie mocni są, a ziemia nazbyt wąska
i ty, kochana, jesteś wierna jej.
U ziemskich wód czarnego bzu gałązka,
wiatrem przygnana z niewiadomych kniej.

Ogromna mądrość, dobroć niekobieca
jest w twoich kruchych rękach, o Śmiertelna.
I blask poznania na czole prześwieca:
stulony księżyc, nierozwita pełnia.

Czesław Miłosz

Ananke

Gwiazdy wydały nade mną sąd:
wieczną jest ciemność, wiecznym jest błąd.
Ty budowniku nadgwiezdnych wież
będziesz się tułał, jak dziki zwierz.
zapadnie każdy pod tobą ląd -
wśród ognia zmarzniesz - stlisz się jak lont.

A gwiazdom odparł królewski duch:
wam przeznaczono okrężny ruch,
mojej wolności dowodem błąd,
serce me dźwiga w głębinach ląd.
Poszumy płaczą mogilnych drzew,
lecz w barce życia płynie mój śpiew.
Ja budowniczy nadgwiezdnych miast
szydzę z rozpaczy gasnących gwiazd.

Tadeusz Miciński


***

O nocy cicha, nocy błękitna
u stóp Twych leżę, całując Cię -
warkoczy Twoich gąszcz aksamitna
po wzgórzach gwiezdnych w niebo się pnie.

Srebrzą się stawy, szumią potoki
i tylko serce w płomieniu burz -
idę w puszcz leśnych ciemne wyroki -
nocy błękitna - żegnam Cię już.

Tadeusz Miciński