Nie zatrzymasz bańki mydlanej na słomce,

choć piękna jak cud cudów, choć się mieni słońcem;

nie zawrócisz rozmowy wpół gestu, wpół słowa;

nie złapiesz w dłonie tęczy chociaż kolorowa;

nie wstrzymasz w locie ptaka,

ni dmuchawca puchu, ani rosy w południe,

ni wiatru w bezruchu.

Nie zatrzymasz serc bicia i wędrówki ziemi ,

ani złotych wakacji, ni przyjścia jesieni.

Nieuchronnie mijają rzeczy i zdarzenia,

odchodzą chwile, doby... lecz coś się nie zmienia,

czegoś nie da się zgubić.

Coś trwa, coś zostaje. Gdzieś w głębi duszy,

cicho gra malutki grajek najpiękniejszą muzykę,

najcudniejsze scherza,

co łączą się i płyną falą, rytmem serca.

I już w nas pozostają duchowym przesłaniem

łagodnie bratającym trwanie i mijanie.

Nieuchronność omija, co chcemy ocalić,

wystarczy ciepłą iskrę pod sercem zapalić ,

by rosły w nas i trwały ulotne wrażenia

- drogowskazy pamięci najmilsze - wspomnienia.