List w butelce - Nicholas Sparks - Moje artykuły - Artykuły

List w butelce - Nicholas Sparks

Dwudziesty drugi lipca 1997
Moja najdroższa Catherine,

Tęsknię za Tobą, ukochana, tak. jak zawsze, ale dzisiaj było mi bardzo ciężko, bo ocean śpiewał o naszym wspólnym życiu. Niemal czuję Twą obecność obok siebie i zapach dzikich kwiatów, które zawsze przypominały mi Ciebie. W tej chwili nic nie sprawia mi przyjemności. Coraz rzadziej mnie odwiedzasz i czasem mam wrażenie, jakby największa część mnie powoli odchodziła.
Mimo to próbuję. Nocą, gdy jestem sam, wzywam Cię, a w chwili gdy mój ból wydaje mi się największy, wciąż znajdujesz drogę, by do mnie wrócić. Zeszłej nocy we śnie zobaczyłem Cię na molo niedaleko Wrightsville Beach. Wiatr rozwiewa Twoje włosy, a w oczach odbija się światło zachodzącego słońca. Uderza mnie Twój widok. Opierasz się o reling. Jesteś piękna. Gdy Cię widzę, myślę, że takiego piękna nie zobaczę w nikim innym. Powoli zaczynam iść w Twoją stronę, a kiedy odwracasz się do mnie, spostrzegam, Że inni też na Ciebie patrzą. "Znasz ją?" -pytają z zazdrością w głosie, a gdy uśmiechasz się do mnie, po prostu mówię im prawdę. "Lepiej niż własne serce".
Zatrzymuję się przy Tobie i biorę Cię w ramiona. Za tą chwilą tęsknię najbardziej. Po to właśnie tyję, a kiedy odpowiadasz uściskiem, zatracam się wtedy i znowu odzyskuję spokój.
Unoszę dłoń i delikatnie dotykam Twojego policzka. Pochylasz głowę i zamykasz oczy. Moja dłoń jest twarda, a twoja skóra miękka i zastanawiam się przez chwilę, czy nie odsuniesz się ode mnie, ale Ty tego nie robisz. Nigdy nie odsunęłaś się ode mnie, właśnie w takich chwilach wiem, po co żyję.
Jestem tutaj, by Cię kochać, trzymać w ramionach, chronić. Jestem tutaj, by uczyć się od Ciebie i otrzymywać Twą miłość. Jestem tutaj, bo nie ma innego miejsca, w którym miałbym być.
Ale wtedy, jak zawsze, gdy stoimy blisko siebie, zaczyna się zbierać mgła. Ta mgła ściele się daleko na horyzoncie. Ogarnia mnie lęk, gdy nadchodzi. Powoli pełznie, zakrywa świat wokół nas, otacza, jakby chciała zapobiec naszej ucieczce. Jak tocząca się chmura zasłania wszystko, zamyka, aż zostajemy tylko we dwoje.
Czuję, jak krtań się zaciska, Z oczu płyną mi łzy, bo wiem, ze musisz odejść. Prześladuje mnie spojrzenie, którym mnie obrzucasz. Czuję Twój smutek i własną samotność, a ból w moim sercu, uciszony na krótką chwilę, teraz staje się jeszcze silniejszy, gdy wysuwasz się z moich objęć. Rozkładasz ramiona i wstępujesz w mgłę, bo tam jest Twoje miejsce, lecz nie moje. Pragnę iść za Tobą, ale kręcisz głową, ponieważ oboje wiemy, że to niemożliwe.
Patrzę z rozdartym sercem, jak powoli znikasz. Próbuję zapamiętać wszystko dokładnie, próbuję zapamiętać Ciebie. Wkrótce, zbyt szybko, Twój wizerunek znika, mgła odsuwa się gdzieś daleko i stoję sam na molo. Nie obchodzi mnie, co sobie pomyślą inni, pochylam głowę i płaczę, płaczę, płaczę."
Garrett

Szósty marca 1994
Moja najdroższa Catherine,

Gdzie jesteś? I dlaczego musieliśmy się rozstać? Zastanawiam się nad tym, siedząc samotnie w ciemnościach.
Nie znam odpowiedzi na te pytania, chociaż ze wszystkich sił próbuję zrozumieć. Przyczyna jest prosta, ale mój umysł zmusza mnie, abym ją pominął, i w godzinach czuwania dręczy mnie niepokój. Bez Ciebie jestem zgubiony. Pozbawiony duszy, dryfuję bez domu; samotny ptak, który nie ma dokąd odlecieć. Jestem wszystkim i jestem niczym. Takie, moja najdroższa, jest moje życie bez Ciebie. Tęsknię za Tobą, abyś mi pokazała, jak znowu żyć.
Próbuję przypomnieć sobie, jacy kiedyś byliśmy na owianym wiatrem pokładzie "Happenstance". Czy pamiętasz, jak razem przy nim pracowaliśmy? Staliśmy się częścią oceanu, gdy odbudowaliśmy łódź, ponieważ oboje wiedzieliśmy, że to ocean nas połączył. W takiej chwili rozumiałem znaczenie prawdziwego szczęścia. Nocą żeglowaliśmy po mrocznej wodzie i patrzyłem, jak w świetle księżyca jaśnieje Twoje piękno. Patrzyłem na Ciebie z czcią i wiedziałem w głębi serca, że zawsze będziemy razem. Czy zawsze tak jest, kiedy dwoje ludzi się kocha? Nie wiem, ale jeśli moje życie, odkąd mi Ciebie zabrano, jest jakąś wskazówką, wtedy wydaje mi się, że znam odpowiedz. Od tej chwili wiem, że będę sam.
Myślę o Tobie, śnię o Tobie, przywołuję, gdy potrzebuję Ciebie. Tylko tyle mogę zrobić, ale mnie to nie wystarcza. Nigdy nie będzie dość, to wiem, ale Winnego mi pozostało? Gdybyś była tutaj, powiedziałabyś mi, ale nawet tego mi odmówiono. Zawsze znajdowałaś właściwe słowa, by ukoić mój ból. Zawsze wiedziałaś, jak sprawić, abym poczuł się lepiej.
Czy to możliwe, ze wiesz, jak czuję się bez Ciebie? Kiedy marzę, lubię myśleć, że wiesz. Zanim się spotkaliśmy, szedłem przez życie bez celu. Wiem, że w pewnym sensie każdy krok, jaki zrobiłem od chwili, gdy nauczyłem się chodzić, był krokiem do Ciebie. Byliśmy sobie przeznaczeni.
Ale teraz, samotny, uświadomiłem sobie, że przeznaczenie może kogoś skrzywdzić, jak i przynieść mu błogosławieństwo. Zastanawiam się, dlaczego spośród wszystkich kobiet na świecie musiałem pokochać tę, którą mi odebrano."
Garrett

Dwudziesty piąty września 1995
Droga Catherine,

Już miesiąc minął od czasu, gdy pisałem po raz ostatni. Upłynął o wiele wolniej niż zwykle. Życie mija teraz jak krajobraz za oknem samochodu. Oddycham, jem i śpię, jak zawsze to robiłem, ale czynię to zupełnie bezwolnie, nie mam żadnego celu. Po prostu unoszę się na powierzchni jak listy, które do Ciebie wysyłam. Nie wiem, dokąd zmierzam ani kiedy tam dotrę.
Nawet praca nie łagodzi bólu. Mogę nurkować dla własnej przyjemności lub pokazywać innym, jak to się robi, ale gdy wracam do sklepu, bez Ciebie wydaje się taki pusty. Sprawdzam magazyn i zamawiam tak, jak zawsze to robiłem, ale nawet teraz oglądam się czasem przez ramię i wołam Cię. Gdy piszę te słowa, zastanawiam się, kiedy i czy w ogóle to się zmieni.
Czuję pustkę w duszy, nie mogąc trzymać Cię w ramionach. Wśród tłumu szukam Twojej twarzy - wiem, że to niemożliwe, ale nie mogę nic na to poradzi Moje poszukiwanie Ciebie jest nie kończącą się pogonią skazaną na przegraną. Rozmawialiśmy o tym, co się zdarzy, gdybyśmy zostali zmuszeni do rozstania, ale nie potrafię dotrzymać obietnicy, którą złożyłem Ci tamtej nocy. Przepraszam, Najdroższa, ale nigdy nikt Cię nie zastąpi. Słowa, które Ci wyszeptałem, były głupie i wtedy powinienem o tym wiedzieć. Pragnąłem Ciebie i tylko Ciebie, a teraz, gdy odeszłaś, nikogo już nie pragnę. Póki śmierć nas nie rozłączy - wyszeptaliśmy w kościele. Zacząłem wierzyć, że słowa te są prawdziwe tylko do dnia, w którym i mnie śmierć zabierze z tego świata."
Garrett

Czy możesz mi wybaczyć?
W świecie, który rzadko rozumiem, wieją wiatry przeznaczenia. Zrywają się wtedy, kiedy tego najmniej oczekujemy. Czasem szarpią nas z wściekłością huraganu, czasem jedynie owiewają nasze policzki. Jednak nie można lekceważyć ich istnienia. Tak, Ukochana, byt to wiatr, którego nie przewidziałem, wiatr, który zerwał się i wiał silniej, niż myślałem, że to jest możliwe. Jesteś moim przeznaczeniem.
Myliłem się, nie zauważając oczywistości. Błagam Cię o wybaczenie. Jak ostrożny wędrowiec próbowałem ochronić się przed wiatrem i straciłem duszę. Byłem głupcem, że lekceważyłem swoje przeznaczenie, ale nawet głupcy mają uczucia. Uświadomiłem sobie w końcu, że jesteś dla mnie najważniejsza na świecie.
Wiem, że daleko mi do doskonałości. Popełniłem więcej błędów w ciągu ostatnich kilku miesięcy niż przedtem przez całe życie. Nie miałem racji, gdy zachowałem się tak okropnie u Ciebie w domu po odkryciu, że znalazłaś listy. Kiedy biegłem za twoim samochodem, zrozumiałem, że powinienem próbować Cię zatrzymać. Przede wszystkim myliłem się, gdy zaprzeczałem prawdzie znanej memu sercu. Nie mogę już żyć bez Ciebie.
Miałaś rację we wszystkim. Próbowałem zaprzeczyć Twoim słowom, chociaż wiedziałem, że to prawda. Odwracałem głowę i patrzyłem wstecz, nie chciałem patrzeć na to, co leżało przede mną. Przegapiłem piękno wschodzącego słońca. Zapomniałem, że to oczekiwanie nadaje życiu sens. Żałuję, że nie uświadomiłem sobie tego wcześniej.
Teraz patrzę w przyszłość. Widzę Twoją twarz, słyszę Twój głos. Jestem pewien wybranej przez siebie ścieżki. Jak pewnie odgadłaś, mam nadzieję, że ta butelka sprawi cud, jak przedtem, i znowu będziemy razem.
Przez kilka dni po Twoim wyjeździe chciałem wierzyć, że mogę żyć tak jak przedtem. Nie mogłem. Myślałem o Tobie przy każdym zachodzie słońca. Podchodziłem do telefonu i chciałem zadzwonić. Mogłem myśleć tylko o spędzonych z Tobą chwilach. Pragnąłem, abyś wróciła. Wyobrażałem sobie, że jest to możliwe. Ciągle słyszałem Twoje słowa. Nie miało znaczenia, jak bardzo Cię kocham. Wiedziałem, że nasz związek nie będzie możliwy, dopóki nie poświęcę się całkowicie wybranej drodze. Wreszcie nocą wszystko zrozumiałem.
We śnie zobaczyłem siebie idącego plażą z Catherine, w tym samym miejscu, gdzie zabrałem Ciebie po lunchu u Hanka. Świeciło słońce. Promienie odbijały się od piasku. Szliśmy obok siebie. Słuchała uważnie, a ja jej wszystko opowiadałem o Tobie, o nas, o wspólnych chwilach. Przyznałem z pewnym wahaniem, że Cię kocham, ale czuję się winny. Nie odpowiedziała mi wprost. Szła dalej, potem nagle odwróciła się i spytała: "Dlaczego?" Odpowiedziałem: "Z twojego powodu". Słysząc to, uśmiechnęła się pobłażliwie, machnęła ręką. "Och, Garrett". Dotknęła lekko mojej twarzy. "Jak myślisz, kto skierował do niej butelkę?"
Kiedy się obudziłem, poczułem się samotny. Byłem sam. Sen mnie nie pocieszył. Sprawił mi ból. Zrozumiałem, co zrobiłem, i zacząłem płakać. Nagle wiedziałem, co powinienem zrobić. Napisałem dwa listy. Jeden do Ciebie, który teraz trzymasz w ręku, drugi do Catherine, w którym żegnam się z nią na zawsze. Wezmę "Happenstance" i list do niej wrzucę do oceanu. To będzie mój ostatni. Catherine powiedziała mi, że powinienem żyć dalej. Muszę jej usłuchać. Nie tylko jej słów, ale również własnego serca.
Tereso, tak mi przykro, że Cię zraniłem. W przyszłym tygodniu przyjadę do Bostonu. Mam nadzieję, że znajdziesz dość siły, by mi wybaczyć. Może już jest za późno- Nie wiem.
Tereso, kocham Cię i zawsze będę Cię kochał. Widzę dzieci bawiące się na plaży i wiem, że pragnę mieć dzieci z Tobą. Chcę patrzeć na dorastanie Kevina, pragnę trzymać Cię za rękę, gdy on będzie prowadził własną pannę młodą. Pocałuję Cię wtedy, gdy spełnią się jego marzenia. Bez Ciebie ze smutku czuję się chory. Siedzę w kuchni i modlę się, byś pozwoliła mi wrócić, na zawsze."
Garrett

. Zerwanie Z Tobą było takie trudne, po raz drugi byłoby to niemożliwe. Kochałam Cię za bardzo, żeby ponownie zostawić. Ciągle zastanawiam się, co mogłoby się wydarzyć, ale czuję głęboką wdzięczność dla losu, że znalazłeś się w moim życiu, chociaż na tak krótko. Założyłam, że spotkaliśmy się, żebym pomogła ci przeżyć okres rozpaczy. Teraz, po roku, doszłam do wniosku, że było odwrotnie.
Jak na ironię znalazłam się w tym samym miejscu, w którym Ty byłeś, gdy spotkaliśmy się po raz pierwszy. Gdy piszę, mocu Ukochany,
Zaledwie rok minął od czasu, gdy siedziałam z Twoim ojcem w kuchni. Jest późno w nocy i chociaż z trudem znajduję słowa, nie mogę się oprzeć uczuciu, te nadeszła pora, abym odpowiedziała na Twoje pytanie.
Oczywiście, że Ci wybaczam. Wybaczam Ci teraz i wybaczyłam Ci w chwili, -gdy przeczytałam Twój listję się z duchem kogoś, kogo bardzo kochałam. Teraz rozumiem, jak było Ci ciężko pogodzić się ze stratą i jakie bolesne musiały być próby tycia, jakby nic się nie stało.
Czasami ogarnia mnie rozpacz i chociaż wiem, że już nigdy się nie zobaczymy, część mnie chce pozostać przy Tobie na zawsze. Gdybym mogła się zakochać w kim innym, może wtedy zbladłoby wspomnienie o Tobie. Oto paradoks. Ponieważ tak bardzo za Tobą tęsknię, ze względu na Ciebie nie lękam się przyszłości. Zakochałeś się we mnie, więc dałeś mi nadzieję. Nauczyłeś mnie, że można żyć dalej bez względu na rozpacz i żal.
Nie sądzę, abym była już gotowa, ale to jest mój wybór. Nie obwiniaj się. Dzięki Tobie mam nadzieję, że przyjdzie dzień, w którym mój smutek zastąpi miłość. Dzięki Tobie mam siłę żyć dalej.
Nie wiem, czy umarli mogą wrócić na ziemię, choćby niewidzialni, do tych, .których kochali, ale jeśli mogą, to wiem, że zawsze przy mnie będziesz. Kiedy słucham szumu oceanu, wydaje mi się, że to Twój szept. Gdy chłodna bryza pieści mój policzek, czuję, że jesteś przy mnie. Nie ma znaczenia, kto zjawi się w moim życiu. Stoisz teraz obok Boga, obok mojej duszy, pomagasz mi, kierujesz ku przeszłości, której nie potrafię przewidzieć.
Nie jest to pożegnanie, ukochany, ale podziękowanie. Dziękuję, że zjawiłeś się w moim życiu i dałeś mi radość. Dziękuję, Że mnie kochałeś, że w zamian przyjąłeś moją miłość. Dziękuję za wspomnienia, które będą ze mną na zawsze. Jednak najbardziej dziękuję za to, że pokazałeś mi, iż nadejdzie czas, kiedy będę mogła pozwolić ci odejść.
Kocham Cię"
T.

Seks jest zbyt ważny by uprawiać go z byle kim

Nie mógł spać dłużej niż trzy godziny na dobę, płakał, gdy zobaczył jej ubrania w szafie, stracił prawie dziesięć kilogramów, odżywiając się głównie kawą i krakersami. Miesiąc później zaczął palić, a w te noce, gdy ból stawał się nie do zniesienia sięgał po alkohol. Ojciec zajął się interesami, a on siadywał w milczeniu na ganku, próbując sobie wyobrazić świat bez niej. Stracił wolę życia, pragnął przestać istnieć, czasami, gdy tak siedział, miał nadzieję, że pochłonie go słone, wilgotne powietrze i nie będzie musiał samotnie zmierzyć się przyszłością.

Nic co ma jakąś wartość nie jest łatwe. Pamiętaj o tym.

Była dla niego wszystkim. Wystarczyło jej spojrzenie, by poczuł, że na świecie znowu zapanował porządek. Kiedy się uśmiechnęła... Boże, nie umiał tego znaleźć u nikogo innego...

Prawdziwa miłość to rzadki skarb, a tylko ona nadaje życiu sens.