Na noc nie pije się kawy

Za­sypiam z niedopowiedzeniem

w oczach kawowych

twoich

niedo­paso­wany przeciągiem

zrozumienia

między roz­wleczo­nymi halkami

z po­niemiec­kim mod­li­tew­ni­kiem stoję

i jem cze­kolad­ki nasączo­ne alkoholem

Nie przy­pomi­naj mi, że

ot­wierałem cię jak konserwę

de­likat­nie paznokciem

na bro­daw­ce grałem

kiczo­watą melodię

o brązo­wym zapachu

Te­raz jest inaczej

leżysz ob­rażona jak kłoda

pod su­fitem ciężkim od żalu

który kiedyś na nas spadnie

i to będzie ko­niec seansu... 

Wspomnień czar

byłeś tyl­ko na kil­ka chwil…

do pier­wszych złożeń prześciera­deł

dziś siedzę wśród wypłowiałych ścian

pod ko­cem, z plamą po le­monia­dzie

bez ciebie już nie pa­miętam

jak z ser­ni­ka wy­bierałeś rodzynki

i że świece tak ład­nie gasną

wy­myślam ust twoich czer­wienie

w bar­wie wi­na pi­tego przed kominkiem

wy­paro­wanej ka­wy szu­kam za­pachu

i wiem, że wszys­tko nadaremnie...

- nasze świece już zgasły… 

Rytuał

Go­rycz tańcząca z języ­kiem ognia

W ciem­ności po­ran­nej codzienności

Roz­syłając w po­wiet­rze ożyw­czy zapach

Z elek­try­zującym szme­rem w tle

De­likat­nie sparzo­ne usta

Pośpie­sznie sięgające po życia kro­pel tysiące

Pop­rzew­ra­cane z roz­koszy sma­kowe kubki

Choć to led­wie na­poju ener­gii pier­wszy łyk

Ser­ce w żyły krew pompujące

Roz­pa­lone ziar­na­mi przemielonymi

W roz­ra­dowa­nym ry­tuale wirujące

Fi­liżan­ki gorzkiej ka­wy wchłonęłam moc. 

Powrót Lenina ze Szwajcarii

Masz mi za złe

a przecież

re­woluc­ja paździer­ni­kowa

to nie mo­ja sprawa

nie moi ludzie

nie mój czas

Słucham Szostakowicza

je­go sym­fo­nii jedenastej

z roz­tar­gnieniem w oczach

sięgam po piątą

Sku­ty muzyką

w za­pachu kawy

wypełniającej

mi­niatu­rową kuchnię

siedzą

jem cias­to

Le­nin pił

coca-colę

z ro­bot­ni­kiem angielskim

grał w kar­ty i knuł nędzę

a prze­cież

Lew Trocki

też miał obrazy

Kto wie

co jeszcze się zdarzy... 

Rankiem...

Jesteś...

Jak po­ran­na fi­liżan­ka ka­wy z ro­gali­kiem słod­kich uśmiechów,

Wieczorem...

Zaś...

Jak ku­bek gorącej cze­kola­dy ze słod­ki­mi pocałunkami. 

Cza­sem jest tak, że uśmie­chasz się do kub­ka ka­wy czy lus­tra, ale uśmiech to jeszcze nie jest szczęście... 

Jes­tem jak Twój ku­bek od ka­wy.. Og­rze­wam Two­je dłonie, poz­wa­lam wysączyć siebie pop­rzez por­ce­lano­we po­całun­ki.. Ty i tak umy­jesz mnie w gorzkim płynie i od­sta­wisz na półkę. Do następne­go razu. 

"...a te­raz usiądźmy ra­zem na pa­rape­cie mo­jego ok­na i trzy­mając w rękach kub­ki z gorącą kawą, po­mil­czmy... Te­go właśnie te­raz naj­bar­dziej potrzebuję." 

Od wieków zna­ny już nie­dziel­ny po­ranek. Ku­bek gorącej ka­wy, myśli poukłada­ne, szczęście w garści wciąż wy­cis­ka­ne i wiara nieus­tająca w od­wza­jem­nione kochanie

[...] Znów czuła Je­go ciepły od­dech na szyi, swoimi de­likat­ny­mi dłońmi gładził Jej włosy, po­całował Ją tak jak wte­dy pier­wszy raz. Była szczęśli­wa do gra­nic możli­wości. W Je­go ra­mionach czuła, że ma wszys­tko.

Nag­le obudziła się. Jej piękny sen za­biła rzeczy­wis­tość. Zo­baczyła to, co widzi codzien­nie ra­no. Biały su­fit, na którym nie ma Jej up­ragnionej gwiaz­dy. Stół, na którym leży Je­go ga­zeta i ku­bek z niedo­pitą kawą. Zos­tały Jej tyl­ko ra­miona mok­re­go od łez miśka. Zasnęła z nadzieją, że znów przyśni się Jej. [...]