Hymn o miłości (1 List Św. Pawła do Koryntian, 13,1-13)

Starajcie się gorliwie o większe dary Boże; ja wskażę wam drogę jeszcze doskonalszą.

Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał,

stałbym się miedzią dźwięczącą lub cymbałem brzmiącym.

Gdybym posiadał dar przemawiania z natchnienia Bożego

i znał wszystkie tajemnice, i posiadł wszelką wiedzę,

i wiarę miał taką, żebym mógł góry przenosić, a miłości bym nie miał, niczym jestem.

Gdybym cały swój majątek rozdał na żywienie ubogich

i własne ciało wydał na spalenie, a miłości bym nie miał, nic mi nie pomoże.

Miłość jest cierpliwa, uprzejma jest.

Miłość nie zazdrości, nie przechwala się, nie unosi się pychą, nie zachowuje się nietaktownie,

nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego,

nie cieszy się z nieprawości, lecz raduje się z triumfu prawdy. Miłość wszystko znosi,

każdemu wierzy, każdemu ufa, wszystko przetrzyma. Miłość nigdy nie ustaje,

chociaż dar przemawiania z natchnienia Bożego zaniknie,

chociaż dar modlenia się w obcych językach przeminie, chociaż wiedzy zabraknie.

Niedoskonała jest nasza wiedza, niedoskonałe nasze przemawianie z natchnienia Bożego.

Gdy przyjdzie życie doskonałe, niedoskonałe zniknie. Gdy byłem dzieckiem,

mówiłem jak dziecko, myślałem jak dziecko,

rozumowałem jak dziecko.

Gdy stałem się dojrzałym człowiekiem,

pozbyłem się cech dziecinnych.

Teraz widzimy niejasno jak w zwierciadle,

potem zobaczymy bezpośrednio – twarzą w twarz.

Teraz poznaję częściowo,

potem poznam [całkowicie],

tak jak sam jestem poznany.

Teraz ważne są trzy rzeczy:

wiara,

nadzieja,

miłość.

A z nich największa jest miłość.