Walentynki

 

Święto zakochanych obchodzone 14 lutego, zapożyczone z zachodnich kultur. Popularność swoją zyskało prawdopodobnie tylko dlatego, że współcześni ludzie mają problemy z wyrażaniem uczuć. Nazwa pochodzi od imienia św. Walentego patrona osób chorych umysłowo oraz zakochanych osób. Oficjalnie pierwszy raz w Polsce święto obchodzono w 1992 roku. Obecnie święto to przyjmuje formę zabawy, w której uczestniczą zazwyczaj uczniowie, studenci, ale także ludzie w średnim wieku i emeryci. Zwyczaj przybrał jednocześnie formę komercyjną, bowiem już parę tygodni przed połową lutego w sklepach można kupić serduszka różnej wielkości, kartki z amorkami, gołąbki i różyczki. Księgarnie przygotowują specjalne promocje romansideł, a cukiernie prześcigają się w produkowaniu bombonierek w kształcie serca. Do święta przyłączają się liczne restauracje oferujące romantyczne kolacje, jubilerzy wytwarzający specjalną biżuterię, producenci perfum, słodyczy i licznych drobiazgów jak świec, kubków czy poduszek z napisem Kocham cię lub I love you. Dużą popularnością cieszy się czerwona pościel, czerwona bielizna, ramki do zdjęć z motywem miłosnym.

 

Szabat

 

Inne nazwy to szabas, sabat, sobota. Jest to w judaizmie i tradycji chrześcijańskiej, ostatni (siódmy) dzień każdego tygodnia. Tradycja nakazuje, by Żydzi, wyznawcy judaizmu nie pracowali i nie wykonywali zbędnych codziennych obowiązków. Tak więc, nie wolno pracować zarobkowo, podróżować, gotować sprzątać, nie wolno nakłaniać innych ludzi do wykonywania tych obowiązków.

Co ciekawe, we wspólnotach ortodoksyjnych Żydów w czasie szabatu obowiązuje zakaz korzystania z prądu (bo w elektrowniach pracują ludzie), z komunikacji publicznej, banków, taksówek, robienia zakupów, telefonowania itp. Według zwyczaju Szabat to dzień zadumy, modlitwy, spokoju, wspólnego spędzania czasu w gronie najbliższych oraz dniem oczekiwania na nadejście mesjasza, który nadejdzie w szabat, gdy ani jeden żyd nie złamie żadnego z zakazów szabasowych.

Szabat zaczyna się o zmierzchu w piątek i trwa do zmierzchu w sobotę. Dlatego Szabat ma różną ilość godzin w zależności od pory roku. Tradycja nakazuje uczestniczyć w piątkowym nabożeństwie przed zmierzchem odprawianym w synagodze. W sobotę natomiast spożywany jest uroczysty zimny obiad, a po nim odprawiane są modlitwy i nauki w synagogach.

 

 

 

Urodziny

 

Jest to tradycja uroczystego obchodzenia (czasami hucznie) rocznicy dnia swoich narodzin. W tym dniu najczęściej dostaje się prezenty i słyszy setki życzeń.  Zwyczaj praktykowany był jeszcze w starożytnym Rzymie, a wywodzi się z religii jako święto ku czci geniusza. Chrześcijanie początkowo tępili ten pogański zwyczaj i obchodzili jedynie imieniny. Z czasem jednak urodziny przeniknęły na stałe do wiernych kościoła katolickiego.

Przez wieki w kulturze europejskim tradycyjnym symbolem urodzin był i jest tort urodzinowy przyozdobiony tyloma świeczkami, ile lat ma solenizant. Jubilat powinien pomyśleć sobie po ciuchu życzenie a potem zdmuchnąć świeczki. Jeśli zrobi to za jednym razem pomyślane życzenie się spełni.

W Polsce zwyczaj ten jest popularny wśród dzieci, młodzieży i osób około 70 roku życia. Dorośli w ostatnich dziesięcioleciach rzadko go praktykowali, szczególnie kobiety unikały rozgłosu o swoim wieku. Obecnie jednak występuje tendencja wraz z postępującą globalizacją do obchodzenia przez dorosłych urodzin.

Kolejnym zwyczajem związanym z tym świętem jest śpiewanie \"Sto lat\" solenizantowi. W Europie w zależności od kraju odśpiewywane są podobne pieśni. Do dnia dzisiejszego urodziny niektórych postaci historycznych są obchodzone jako święta.

 

 

 

Chińskie tradycje poświęcone smokowi

 

 

 

Chiński smok posiada ciało węża, pysk wielbłąda, łuski karpia, łapy tygrysa i szpony orła. W pysku często trzyma perłę, która symbolizuje doskonałość. W przeciwieństwie do europejskiego smoka, smok chiński jest istotą sprzyjającą ludziom, i — jako taki — symbolizował przez wieki władzę cesarską, np. smoczy tron oznaczał tron cesarza Chin. Ludność chińska wierzyła, że pierwszymi cesarzami ich kraju były właśnie smoki.

 

 

 

W odniesieniu do przyrody, smok jest symbolem wody. Chińczycy wierzyli w przeszłości, że każda rzeka, zbiornik wodny czy chmura mają swojego smoka, którymi zarządza Smoczy Król w Niebie. W czasach suszy składano ofiary Królowi Smoków z prośbą o deszcz.

 

 

 

 

Narodowość Han obchodzi dzień smoka drugiego dnia drugiego miesiąca księżycowego. W północnych Chinach w tym dniu z rana, każda gospodyni stuka pałeczką w krawędź garnka, nazywa się to "wytrzepywaniem dżdżownic". Wiązki sorgo udekorowane kolorowym papierem, tak , żeby przypominały smoki, zawieszają na końcach dachu głową do góry i ogonem na dół. Tego dnia przygotowują ciastka ryżowe zwane "łuskami smoka", makaron zwany "wąsami smoka" i kułki z warzyw, oczywiście "smocze jaja" .Kobiet nie dotykają się szycia tego dnia, żeby nie zranić oczu smoka swoją igłą. W południowych Chinach 20 dzień piątego miesiąca księżycowego nazywany jest "dnie rozstania smoków". Ludzie powiadają, że tego dnia smoki żyjące w niebie, opuszczają swoich rodziców, aby udać się do miejsca, gdzie będą sprawować władzę. Młode smoki nie mogą powstrzymać się od płaczu i dlatego w 5 miesiącu pada tak często i obficie na południe od rzeki Jangcy.

 

Ludzie w południowej części prowincji Anhui urządzają ceremonię palenie świecy na powitanie smoka, aby modlić się o syna. Około 15 pierwszego miesiąca wykonawcy tańca smoka odwiedzają wsie i miasta, a mężatki, które rodziły tylko dziewczynki będą czekały na smoka na początku wioski z czerwoną świeczką w dłoni. Kiedy pojawią się tancerze kobiety poproszą ich o wymianę ich świeczek na te, z głowy smoka. Potem kobiety stawiają świeczki w swoich sypialniach, co ma być gwarancję, że następny będzie chłopiec. Jeśli tego samego roku urodzą chłopca, odwdzięczą się smokowi prezentami.  Obchodzenie świąt ku czci smoka zwykle łączy się z rozrywką. Najbardziej popularne są tańce smoka. Różnią się one między sobą w zależności od kształtu smoka i sposobu wykonywania tańca. Są tańce ognistego smoka, czarnego smoka, słomianego smoka, smoka z przędzy, toczącego się smoka i pijanego smoka. Tańce smoka są szczególnie popularne w prowincji Shanxi, gdzie ich przedstawianiem zajmują się głównie ludzie w podeszłym wieku. W czasie pory suchej, na wiosnę zdarza się, że przedstawiany jest taniec dużego szarego smoka, w którym duży smok otoczony jest przez 7 mniejszych, zwróconych ku wschodowi, a odległość między każdym wynosi 3 metry. Tancerze nie jedzą mięsa trzy dni przed włożeniem ciemnoszarych ubrań do tańca. Przedstawieniu towarzyszą bębny, gongi i kołatki. Współcześnie tańce smoka nie są przedstawiane tylko w dniu poświęcone ich patronowi, są też atrakcją wielu innych uroczystości.

 

W południowych Chinach, szczególnie w prowincji Hunan i Hubei popularnym sportem są wyścigi smoczych łodzi. W czasie święta smoczych łodzi, 5 dnia 5 miesiąca, odbywają się wyścigi poświęcone pamięci pierwszego wielkiego poety chińskiego Qu Yuan. Wyścigi symbolizują starania ludzi, aby uratować nieszczęśnika, który rzucił się do wody. Łodzie są drewniane, a ich dziób rzeźbiony jest tak, że przypomina smoczą głowę. Osada każdej łodzi liczy ponad 10 wioślarzy i werblistę utrzymującego rytm. Na brzegach rzeki gromadzą się kibice. Oprócz sportowej rozrywki, jest to efektowne widowisko.