Dziś zdjęłam buty.

Ziemia była miękka, woda ciepła jak szept.

Weszłam powoli — nie żeby się ochłodzić,

ale żeby się spotkać.

Usiadłam na brzegu świata,

nigdzie się nie spiesząc,

i wtedy przypłynęło statko.

Nie złote, nie zaczarowane.

Zwykłe małe rybki,

ale zachowywały się jak posłańcy dobroci.

Ocierały się o skórę,

skubały z czułością —

jakby chciały powiedzieć:

„Jesteś tu mile widziana.”

Śmiałam się cicho,

bo nieczęsto trafia się spa za darmo,

od natury,

dla duszy.

-Lilu.