Las to żywa księga, każda gałąź, liść i kapelusz grzyba to inny rozdział o trwaniu. Gdy patrzysz uważnie, widzisz, że grzyby nie tylko wyrastają z ziemi, one ją opowiadają.

Pierwszy wyrósł na starym kawałku brzozy, prawdopodobnie lejkówka (Clitocybe) lub gołąbek (Russula). Skromny, brązowawy, a jednak pełen wdzięku. Zrodzony z rozkładu, ale nie brzydki, przeciwnie, delikatny jak oddech lasu.

Drugi, przypominający koralowiec, to szmaciak gałęzisty (Sparassis crispa), znany też jako kozia broda. Jadalny i pachnący, choć wygląda jak coś z innego świata. Rośnie u podstawy sosen, jakby chronił ich korzenie. W nim jest coś z poety, miękki, kruchy, ale odporny na czas.

Trzeci, znajomy każdemu grzybiarzowi, to podgrzybek brunatny (Imleria badia). Skromny król polskich koszyków. Nie krzyczy kolorami jak muchomor, nie przyciąga dziwnym kształtem jak kozia broda, po prostu jest. Twardy, pachnący jesienią, rośnie tam, gdzie sosny, mech i cisza. W nim nie ma teatralności, jest codzienność. I może w tym jego mądrość: że prawdziwe dobro bywa zwyczajne.

A na końcu, między igliwiem i paprociami, pojawia się muchomor czerwony (Amanita muscaria). Bajkowy i niebezpieczny. Piękny jak sen, groźny jak lekcja, którą trzeba odrobić samemu. Patrząc na niego, trudno nie pomyśleć, że nawet trucizna ma swoje miejsce w porządku świata.

Grzyby uczą cierpliwości. Pojawiają się tylko wtedy, gdy warunki są odpowiednie, ani za sucho, ani za zimno. I może w tym ich mądrość, że wszystko ma swój czas, nawet wzrastanie w cieniu.

Leśne lekcje ukryte w mchu

W mchu lejkówka skryta,
delikatna, nieśmiała,
szmaciak gałęzisty tańczy
wśród sosen, chroniąc korzenie.

Podgrzybek brunatny pachnie jesienią,
zwyczajny, a tak prawdziwy,
a muchomor czerwony migocze w cieniu,
piękny, groźny, jak bajka lasu.

Grzyby uczą cierpliwości,
czas wzrastania zna tylko naturę,
każdy dzień w mchu i w cieniu
to lekcja życia, którą las daje nam w darze.