Wys­tar­czy zapach

świeżej ka­wy z rana

Już chce mi się żyć. 

Na sa­tyno­wej poduszce

zos­tało de­likat­ne wgniecenie

które od­cisnęłaś spiesząc do pracy…

W łazien­ce za­pach twoich perfum

i świeżość pas­ty do zębów

a na wan­nie krop­le wody

które pa­miętają jeszcze two­je ciało...

Na kuchen­nym sto­le kil­ka okruchów

fi­liżan­ka po po­ran­nej ka­wie

i kwiaty dla ciebie…

Za ok­nem wróbel dziobie słoninę

i wie­szczy dob­ry dzień…

Za­nim i ja wyjdę do pracy

po­modlę się w ciszy serca

i podziękuję Panu

za zwyczaj­ność i ma­gię

ta­kich chwil… 

mówiłaś

gdy świat wirował

blas­kiem mi­lionów gwiazd

ko­lorów tęczy

w krop­lach fontanny

mówiłaś

gdy słowa zagłuszał

szum fal

i mew krzyk

na skra­ju mola

orłow­skiej plaży

mówiłaś

gdy ciszę

rytm serc łamał

za­pachem ka­wy odurzonych

u pro­gu no­cy nieprzespanej

i tęskno­ty dnia

wi­tane­go chłodem poranka

mówiłaś

kłamstwa

mówiłaś

a ja

wierzyłem 

Może to nor­malne, że

miłość umiera

w kwiecis­tej sukience

wieku średniego

i nie po­maga wi­no przy świecach

ani bu­kiet kwiatów

jak na odczepnego

Trze­ba się przyzwyczaić

jak do brązo­wych pól

mi­janych w pośpiechu

Niedo­pitej ka­wy zapach

za­kołysa­ny na fi­liżan­ki brzegu

gdzie za­myśliły się od­bi­cia dwa

zos­tało po nich echo... 

" Samotność"

Na roz­drożu pogubionego

kiedyś

spot­kałam swo­je życie

odar­te z marzeń

pus­tką wypalone

zaklęte w milczeniu

nie wiele już znaczyło

miało smak gorzkiej

ka­wy o pranku

i za­pach samotności

która bolała.

Na tym rozdrożu

była też nasza miłość

opuszczo­na, zapomniana

bólem ciszy poszarpana

bez wiary na przyszłość

bo zam­knąłeś się w sobie

jak naj­większa tajemnica

której dot­knąć nie mogę.

A ja na­dal kochałam...

za­pom­niałam nawet

o sobie

życie pus­tką ucichło.

Na roz­drożu

nic nie istnieje...

na­wet nadzieja odbiera

os­tatnie złudzenie.

nachal­ny od­dech śmierci

złożone dłonie

w os­tatniej modlitwie

nocy

złodzieje czasu

i od­dechów żałosnych

nie­chciane życzenie

bez miary

grzeszna ulicą

skąpych prześcieradeł

w zaułkach dnia

ze łzą

na ramieniu

cieniem rozmazanym

po­mie­sza­nych zmysłów

zapachem

os­tatniego poranka

roz­la­nej kawy

krom­ki chle­ba na stole

zapomniany

ze­gar na ścianie

od­licza minuty

do końca świata

istniejącej

obłudy