Zygmunt (Napoleon Stanisław Adam Ludwik) Krasiński.

Wybitny twórca romantyczny, poeta, prozaik, dramatopisarz i filozof. Urodził się w 1812 w Paryżu, zmarł w 1859 w Paryżu. Studiował prawo w Warszawie. W 1829 wyjechał do Genewy i od tej pory mieszkał za granicą, głównie we Włoszech i Francji. W Genewie poznał Adama Mickiewicza, który miał duży wpływ na jego dojrzewanie intelektualne. Pierwsze próby literackie podjął Krasiński jeszcze w Warszawie. Na emigracji, jako młodzieniec dwudziestodwuletni, napisał i opublikował bezimiennie dwa swoje najwybitniejsze dramaty:

NIE-BOSKĄ KOMEDIĘ (1835) i IRYDIONA (1836).

Kto jest poetą, ten nie żyje długo.

Zbytki materialne i nędze materialne są zawsze wielkim milczeniem ducha czy indywiduów, czy narodów -jest to życie zwierzęce na najwyższym lub najniższym szczeblu swoim.

Kto się waha, ten urodził się do słów, nie do czynów.

Im dzieło bliższe celu, tym ciszej pielęgnować je trzeba.

Pokojem myśli i powagą ciała dzieją się wielkie czyny.

Nieszczęście, jak miłość, wiąże ludzi z sobą.

Kto się poświęcił dla dobra ludzi, powinien o ich sądzie zapomnieć.

Jako księżyc na niebie, tak dzieje narodów na ziemi wzrastają, by maleć.

Czas ma nadzwyczaj coś gorzkiego w sobie!

Później czy wcześniej krzywda w los się wciela i w sieć skrzywdzonych chwyta krzywdziciela!

Duma bez pokory – to próżność; pokora bez dumy – to podłość.

Z fal ta najgorzej huczy, co się ma rozbić na piasku.

Droga zbawienia prowadzi tylko przez męczeństwo, to smutne prawo tego świata, ale jednak prawo. Męczeństwo poniżenia jest najgorszym z męczeństwa…

Drobnych podłości nie ma… najdrobniejsza jest już morzem hańby.

    Cokolwiek będzie, cokolwiek się stanie, Jedno wiem tylko: sprawiedliwość będzie, Jedno wiem tylko: Polska zmartwychwstanie.

    Cudze śmieszności, choć nigdy z własnych nie wyleczą, są jednak silnym lekarstwem.

    Czas ma nadzwyczaj coś gorzkiego w sobie!

    Czy widzicie, jak oni czekają niecierpliwie – szemrzą między sobą, do wrzasków się gotują – wszyscy nędzni, ze znojem na czole, z rozczuchranymi włosy, w łachmanach, z spiekłymi twarzami, z dłoniami pomarszczonymi od trudu – ci trzymają kosy, owi potrząsają młotami, heblami – patrz – ten wysoki trzyma topór spuszczony – a tamten stemplem żelaznym nad głową powija; dalej w bok pod wierzbą chłopię małe wisznię do ust kładzie, a długie szydło w prawej ręce ściska. – Kobiety przybyły także, ich matki, ich żony, głodne i biedne jak oni, zwiędłe przed czasem, bez śladów piękności – na ich włosach kurzawa bitej drogi – na ich łonach poszarpane odzieże – w ich oczach coś gasnącego, ponurego, gdyby przedrzeźnianie wzroku – ale wnet się ożywią – kubek lata wszędzie, obiega wszędzie. – Niech żyje kielich pijaństwa i pociechy!

    I świat ten cały był giełdą bez Boga.

    Już się ma pod koniec starożytnemu światu – wszystko, co w nim żyło, psuje się, rozprzęga i szaleje – bogi i ludzie szaleją… Fatum jedno spokojne, niewzruszone, rozum nieubłagany świata, patrzy z wysoka na wiry ziemi i nieba.

    Kampania rzymska! to świat mej młodości!

    Duch mój wzrósł w siłę tam, gdzie Tyber płynie!

    Harfy sitrunami na natchnienia włości

    Podbiłem sobie wiekową pustynię!

    Każda nowość razi, obraża nawet, zanim da się rozpoznać.

    Miłość jest darem nieba, nadużyta – piekła!

    (…) miłość to stosunek ducha do piękności.

    Nie jest czynem – rzeź dziecinna! Nie jest czynem – wyniszczenie!

    Nieszczęście jest jak miłość, wiąże ludzi ze sobą.

    Otóż w dziejach ruskich matką bierną zachowawczość bizantyńska – ojcem zapładniającym łono napad tatarski – a synem spłodzonym, rosnącym, na olbrzyma wyrosłym, rząd moskiewski. Sprzeczne też obojga rodziców znamiona sprzęgł i zlał razem w harmonię potworności. Wyrachowany jak starzec, widzimiśny jak dziecko, namiętnie srogi i chłodno podstępny, układny, chytry przed potężnymi, mściwy, nieubłagany dla słabszych, gwałtownik i kłamca, zdrajca obcym, swoim ujarzmiciel.

    Pycha – to karłów zbuntowanych siła.

    Ten, który nadszedł, … panuje nad nimi, mówi do nich. – Głos jego przeciągły, ostry, wyraźny – każde słowo rozeznasz, zrozumiesz – … czoło wysokie, przestronne, włosa jednego na czaszce nie masz… – skóra przyschła do czaszki, do liców, żółtawo się wcina pomiędzy koście i muszkuły – … a kiedy ramię wzniesie, wyciągnie. wytęży ponad nimi, schylają głowy, zda się, że wnet uklękną przed tym błogosławieństwem wielkiego rozumu – nie serca – precz z sercem, z przesądami, a niech żyje słowo pociechy i mordu!

    U ludzi marne słowo jest także potęgą.

    W ciągłej przykładu i słowa postaci

    rozdawaj siebie samego swej braci.

    Mnóż się ty jeden przez czyny żyjące,

    a będą z Ciebie jednego… tysiące

    W tej epoce bardzo potrzebujemy miłości, a przez to słowo – miłość – rozumiem wszystkie więzy, wszystkie myśli, które mogą powiązać dwie rozumiejące się dusze. Harmonia wszechświata wymaga, aby – gdy wszystko się kruszy, parę dusz przynajmniej, parę umysłów łączyła jedność, zbliżenie i miłość tak silna, jak silna jest nienawiść innych

Niczym Sybir – niczym knuty

I cielesnych tortur król!

Lecz narodu duch otruty –

To dopiero bólów ból!

Miłość bez granic – to życie bez końca.

Dość już długo – dość już długo

Brzmiał na strunach wieszczów żal!

Czas uderzyć w strunę drugą,

W czynów stal!

Rzeczywistość się pomału

W świat przemienia ideału,

W sen ze srebra i kryształu.

Daj mi teraz marzyć, daj!

Zgińcie, me pieśni – wstańcie, Czyny moje!