Obłoki, co z ziemi wstają I płyną w słońca blask złoty,

Ach, one mi się być zdają Skrzydłami mojej tęsknoty.

Te białe skrzydła powiewne Często nad ziemią obwisną,

Łzy po nich spływają rzewne, Czasem i tęczą zabłysną.

Gwiazdy, co krążą w przestrzeniach Po drogach nieskończoności,

Są one dla mnie w marzeniach Oczami mojej miłości.

Patrzą się w ciemne odmęty Te wielkie ruchome słońca...

I ja miłością przejęty, Patrzę i tęsknię bez końca....

—Adam Asnyk