Rzecz w tym, że mężczyzna - znów wrócę do Freuda, by posłużyć się metaforą, rozgrzewa się jak żarówka: trzask prask i już jest rozżarzony do czerwoności, i kolejne trzask prask lub pstryk, jak kto wili, i w sekundę sopel lodu.
Płeć niewieścia zaś, i to jest naukowo dowiedzione, rozgrzewa się jak ruszt, rozumiemy się?
Powolutku, pomalutku, na wolnym ogniu, jak dobra escudella. Ale gdy się już rozgrzeje, nie ma siły, która by to zatrzymała. Jak wielkie piece w Vizacyi !

Jak wywodzi nam Freud, kobieta pragnie czegoś wręcz przeciwnego, niż myśli lub mówi, co, jak dobrze się temu przyjrzeć, nie jest wcale czymś przerażającym, jeśli zważyć, że mężczyzna, jak wywodzą nasi rodzimi uczeni w piśmie, ulega z kolei dyktatowi swego narządu płciowego lub trawiennego.

Kobiety obdarzone są niezawodnym instynktem, dzięki któremu natychmiast wiedzą, kiedy dany mężczyzna traci dla nich głowę.

Co innego jest wierzyć w kobiety, a co innego wierzyć w to, co mówią.

W kobietach najlepsze jest ich odkrywanie. I nic się nie może równać z tym, gdy dochodzi do tego po raz pierwszy. Bo człowiek nie wie, co to życie, dopóki po raz pierwszy nie rozbierze kobiety.

Nie wierz temu, kto ufa wszystkim.

Od czekania dusza rdzewieje.

Człowiek, jak każda małpa, jest zwierzęciem społecznym, a społeczeństwo rządzi się kumoterstwem, nepotyzmem, lewizną i plotkarstwem, uznając je za podstawowe normy postępowania etycznego.

Ludzie lubią komplikować sobie życie, jakby już samo w sobie nie było wystarczająco skomplikowane.

Małżeństwo i rodzina są tylko i wyłącznie tym, co sami z nich czynimy.

Miłość jest jak wędlina: jest salami i jest mortadela.

Kto kocha naprawdę, kocha w milczeniu, uczynkiem, a nie słowami.

W chwili, kiedy zaczynasz zastanawiać się, czy kochasz kogoś, przestałeś go już kochać na zawsze.

Szata nie zdobi człowieka, ale swoje robi.

Ludzie, którzy nie mają własnego życia, zawsze muszą wściubiać nos w cudze.

Ludzie zawsze dojrzą to, co ich w ogóle nie powinno obchodzić.

Bóg dał nam życie, ale rządzi światem diabeł.